Als de wereld onder je voeten lijkt te verdwijnen

Ik heb nooit zo goed begrepen wat mensen met een dergelijke zin bedoelden. Als de wereld onder je voeten lijkt te verdwijnen. Het betekent zoiets als de wereld die vergaat, de tijd die stil lijkt te staan, momenten die je nooit meer zult vergeten. Nieuws wat je kreeg te horen en wat je maar moeilijk kon bevatten. Na dat ene berichtje werd me in 1 klap duidelijk wat deze zin inhield.

Inhoudsopgave

Dat berichtje

Mijn moeder moest me het nieuws vertellen. Jij kon dat niet. Jij was de persoon die altijd alles positief zag, die positief in het leven stond en de persoon was van de leuke, grappige en toffe dingen. Voor mij in elk geval. Hoe kon jij dan de boodschapper worden die mij zo`n verschrikkelijk nieuws moest mededelen?

Mijn moeder moest het doen. Van haar moest ik horen dat ze een plekje hadden gevonden op je longen. Wezenloos keek ik haar aan. Dit nieuws kwam binnen en het was alsof de aardbodem onder mijn voeten werd weggeslagen. Hoe kon jij nu ziek zijn?

Even wist ik niet wat ik moest doen. Ik heb volgens mij een tijdje voor me uit zitten staren, wellicht een stukje gelopen, misschien wat opgeruimd. Eigenlijk weet ik het niet meer zo goed. Ik weet nog dat ik moed verzamelde om je te bellen. Om niet te gaan huilen. Om sterk te zijn als ik je stem zou horen. Je nam op met je vrolijke stem. “Ha!” zei je. Ik kreeg een brok in mijn keel en zei niks. “Is mam bij je geweest?” hoorde ik aan de andere kant van de lijn. Ik mompelde iets. “Ik kom naar je toe.” zei je.

We winnen deze oorlog!

Nog geen 5 minuten later stond je op mijn stoep. Ik huilde, jij hield me vast. “Gekke doos!” zei je. “Niet huilen. Alles komt goed. Ik ga niet weg. We gaan vechten en ik ga deze oorlog winnen!” Ik knikte en keek in je ogen. Je ogen die altijd zoveel kracht uitstraalden, die zo vertrouwd waren en waar ik zoveel in kon lezen. Ook angst.

Vol goede moed begon je aan je eerste chemo, daarna volgden bestralingen. Ik ging met je mee. Die eindeloze klote-reis, 2 keer per dag naar de kliniek waar je bestraald werd. Het was slopend en vermoeiend, voor jou, voor mij en voor jouw 2 zusjes. Maar we deden het wel. Samen. En tussen de tranen en onuitgesproken woorden maar veelbetekende blikken door hadden we zelfs plezier. En steeds weer riep jij dat we deze oorlog zouden gaan winnen.

Je won deze slag

De chemo`s en bestralingen had je gehad. Er brak een rustigere tijd aan. Je mocht zelfs op vakantie van je arts. Ik zag je een heel stuk minder en miste ons hechte contact van de afgelopen periode. Maar eigenlijk ook weer niet. Want ergens had ik ook het gevoel dat ik nu dingen een plekje kon gaan geven. Het was geen makkelijke periode geweest.

Na je vakantie ging het ineens slechter. Je kwam in het ziekenhuis terecht en ik begreep er weinig van. Hoe kon dit nou? Waarom? Ik weet nog dat we op Sinterklaasavond naar het ziekenhuis kwamen, mijn oudste verkleed als zwarte piet om jou een cadeautje te brengen. Je moest er om lachen. Wekenlang zat ik een paar keer per week naast je bed. We vertelden over allerlei dingen. Over vroeger, over vakanties, over de leuke dingen. Want dat waren de dingen die je gewoon moest onthouden.

Afscheid nemen bestaat niet

Van ‘het gaat goed’ ging het in hele korte tijd naar een ander berichtje. Deze keer had ik je wel zelf aan de telefoon. “Ik word niet meer beter.” zei je gevolgd door “Maar maak je geen zorgen. Er zijn mensen die makkelijk 20 jaar rondlopen na zo`n diagnose en ik ben nog lang niet van plan om te gaan!” Altijd dat positieve erachteraan. Het glas is halfvol.

Ik merkte dat het niet goed ging. Je reageerde bijna nergens meer op en wilde ook liever niemand meer zien. Uiteindelijk kwam je in het ziekenhuis terecht. We hebben nooit afscheid genomen, al heb ik die laatste avond wel heel bewust beleefd. Naar je gekeken. Je in me opgenomen. En nog steeds heb ik jouw lach op mijn netvlies, dat laatste moment voor ik die ziekenhuiskamer uitstapte. Geen afscheid. “Ik zie je dinsdag.” zei ik. Je knikte en gaf een knipoog.

Als de wereld onder je voeten lijkt te verdwijnen

Op maandagochtend kreeg ik een telefoontje van mijn moeder. Ze vertelde me dat je gegaan was. In je uppie. Ze kon amper geloven dat je zo snel overleden was. Ik schoot in een regelmodus. “Kom me halen, we gaan naar het ziekenhuis.” zei ik. Samen met 2 ooms regelde ik alles. Foto`s, muziek, jouw uitvaart. En daar ben ik tot op de dag van vandaag nog dankbaar voor, dat ik dat heb mogen doen.

Pas een half jaar na jouw dood leek de wereld onder mijn voeten te verdwijnen. Alsof toen pas het besef kwam dat jij er niet meer was. Alsof ik toen pas begreep dat ik je nooit meer zou kunnen bellen of even op de koffie kon komen.

Ik mis je nog elke dag. Het is alsof een deel van mij er niet meer is. Jij was mijn vertrouweling, mijn vriendin en mijn raadgever. Bij jou kon ik huilen, schelden en lachen. Als je nog zou leven, dan zou je vandaag jouw 52e verjaardag gevierd hebben. Ik zou naar je toe gekomen zijn met een zak zoute rijen en we zouden samen gekletst hebben. Meer hadden we niet nodig.

28-09-1965 * 12-03-2012

Laura

Mijn naam is Laura, bouwjaar 1982, getrouwd met de liefste van de wereld en moeder van 3.

4 thoughts on “Als de wereld onder je voeten lijkt te verdwijnen

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *