Tijdens de eerste verjaardag van mijn oudste zoon was ik zwanger. Nog niet zo heel erg lang en daarom hield ik tijdens het verjaardagsfeestje ook mijn mond nog eventjes dicht. Deze dag was voor onze zoon en de vreugde van een zwangerschap kon later gevierd worden. Wat ik toen nog niet wist, was dat ik een aantal dagen later, op 26 oktober 2007 mijn eerste miskraam zou krijgen.
Inhoudsopgave
Ik voelde me anders
Ik voelde me tijdens deze tweede zwangerschap totaal anders dan tijdens de eerste zwangerschap. Bij de eerste zwangerschap voelde ik de eerste 12 weken totaal niets en vroeg ik me regelmatig af of ik überhaupt wel zwanger was. Bij deze tweede zwangerschap was ik misselijk, had ik flink last van mijn onderrug en was ik moe. Extreem moe. Alsof ik elk moment rechtop in slaap zou kunnen vallen.
Ik dacht dat het kwam omdat ik al een dreumes had rondkruipen. Of misschien was dit wel een meisje. Had je dan een ander soort hormonen in je ofzo? Iets waardoor jij je anders kon voelen? Afijn, ik zocht er in elk geval een verklaring voor en kwam met voldoende ideetjes wat het zou kunnen zijn.
Menstruatie-achtige klachten
Het was vrijdagochtend, 26 oktober 2007. Raar dat je bepaalde dingen nog zo goed weet. Het was redelijk vroeg, een uurtje of 8. Mijn oudste was een langslaper, hij was nooit voor een uur of 9 wakker, dus het was nog rustig in huis. Ik wilde opstaan maar een raar gevoel in mijn onderbuik hield me tegen. Het leek alsof ik ongesteld moest worden.
Mijn hart begon iets sneller te kloppen en ik kreeg het een beetje benauwd. Voorzichtig tilde ik de deken omhoog en keek of ik bloed zag, maar er lag niks. Opgelucht legde ik mijn hoofd weer terug op mijn kussen. Opstaan durfde ik niet. Wat als ik ging staan? Zou het dan wel beginnen te bloeden? Ik had die middag een afspraak met Moeders voor Moeders. Hoe teleurgesteld moesten hun wel niet zijn als ik niet mee kon doen? Hoe moest ik hun vertellen van dit menstruatie-achtige gevoel? Misschien moest ik ze afbellen?
Ik besloot ze niet af te bellen maar te laten komen. Dan zou ik zekerheid hebben, want ze doen toch altijd een nieuwe test. Hoe ik de ochtend ben doorgekomen weet ik niet eens meer. Ik heb naar mijn zoon gekeken, ik heb met hem gespeeld en we zijn naar de winkel geweest.
Het gevoel van een moeder is zelden onjuist…
Hij lag in bed toen de dame van Moeders voor Moeders kwam. Ik gaf haar koffie en zei dat ik iets moest bekennen. Ik vertelde van mijn menstruatie-achtige krampen in mijn buik die ochtend. Dat ik het gevoel had dat het wel eens mis kon gaan. “Maar we kunnen een testje doen voor de zekerheid.” zei ik tegen haar.
Ze ruimde haar spulletjes op. “Een testje heeft geen zin. Jouw lichaam heeft nog een aantal dagen na een miskraam het HCG-hormoon bij zich, dus een test zou positief uitkomen nu. Mocht je over een week nog geen miskraam hebben gehad, dan kun jij je uiteraard alsnog aanmelden. Maar het gevoel van een moeder is zelden onjuist.
Eenzaam
Ze gaf me nog een cadeautje, een hanger voor aan de deur waar je kaarten in kon steken. Ze wenste me sterkte en ze ging weg. Ik bleef alleen achter, daar op die stoel aan de keukentafel. Ik voelde me eenzaam, had niemand waar ik mijn verdriet op dat moment mee kon delen. Hoe kun je verdriet hebben om iets wat nog niet is gebeurd? Mijn kindje zat, voor mijn gevoel, nog veilig en warm in mijn buik. En daar wilde ik het graag houden. Maar aan mijn lichaam voelde ik dat dit niet lang meer kon gaan duren. De menstruatieachtige krampen werden heviger en heviger en ik kon amper nog rechtop blijven staan.
Die avond moest ik naar de wc. Daar verloor ik mijn kindje. Ik heb het gezien. Het hoofdje, het ruggengraatje en waar de beentjes moesten komen. Met een klein vierkantje ernaast: de placenta. Het was niet zo heel erg groot, maar wel heel erg duidelijk en ik heb het beeld nog altijd in mijn hoofd zitten.
Ik heb het vruchtje uit de wc gehaald, huilen kon ik niet. Ik zat in een soort overlevingsmodus, alsof er eerst allerlei dingen geregeld moesten worden. We hebben de verloskundige gebeld en ze is direct gekomen. Ze heeft het vruchtje bekeken en geconstateerd dat het eruit zag als een ‘volledige’ miskraam. Voor de zekerheid moest ik wel nog een inwendige echo laten maken.
Na de miskraam
Ik heb hevig gebloed na de miskraam en ik had flink veel krampen. De dagen erna voelde ik me leeg en verdrietig. We zouden over 7 maanden geen kindje krijgen. Ik heb me lang schuldig gevoeld. Heb ik iets verkeerds gedaan? Iets gegeten wat ik niet had mogen hebben? Ik kon niks bedenken. Pas jaren later is het verdriet om dit kindje er een beetje uitgekomen.
Nu zijn we 10 jaar verder. 10 jaar en 6 zwangerschappen waarvan 3 miskramen. De kinderen weten ervan en zeggen ook geregeld dat het wel een gezellige boel zou zijn als alle 6 de kinderen er waren geweest. Een glimlach verschijnt dan op mijn gezicht. Maar vanbinnen is er het verdriet. Het verdriet om de kindjes die er niet bij mochten zijn.
Wat vreselijk verdrietig…pff…het lijkt mij zo ontzettend ingrijpend om een miskraam mee te moeten maken. Knuffel voor jou!
Dank je voor je lieve woorden.
Wat vreselijk verdrietig. Ik herken dit helaas. Na 11 weken zwangerschap ook een miskraam. Helaas moest ik naar het ziekenhuis voor een curretage , omdat het vruchtje bleef zitten. Ben er lang heel verdrietig om geweest. Het blijft een verlies en dat vergeet je nooit.
Dat klopt. Je vergeet het ook nooit. En nog steeds heb ik momenten waarop ik er aan terug denk en me liever even terugtrek. Wat naar dat je ook nog naar het ziekenhuis moest voor een curretage.