Al die labels op onze kinderen, is dat nou echt nodig?

Tegenwoordig krijgen veel kinderen een label. Ook wel sticker genoemd of ‘het plaatsen in een hokje.’ ADHD, ADD, Autisme, dyslexie, dyscalculie en weet ik veel wat er nog meer in de DSM5 staat beschreven. Is het nou echt nodig om een kind een dergelijke sticker of diagnose te geven? De meningen zijn erover verdeeld. Van felle tegenstanders tot fanatieke voorstanders. Ik vertel je hoe ik erover denk en waarom.

Inhoudsopgave

Diagnoses stellen

Als je denkt dat er iets met je kindje (of jezelf) aan de hand is, dan kun je naar de huisarts gaan. Die kan jou, aan de hand van jouw verhaal, doorsturen. Op elk gebied. Dus denk je dat er iets met je knie is, dan bezoek je de orthopeed. Heb je uitval in je arm of been, dan stuurt de huisarts je naar de neuroloog. Zijn er verschillende kenmerken die overeen komen met een ADHD beeld, dan mag je naar een psycholoog. Een huisarts is dus vaak je eerste aanspreekpunt.

De diagnoses worden door de professionals gesteld. Zoals bij mij: Ik kreeg de diagnose ADHD op mijn 36e. Vond ik het fijn om de sticker ADHD te krijgen? Nee, tuurlijk niet. Maar het maakte wel heel veel duidelijk en het zorgde ervoor dat ik mezelf begreep. Ik begreep nu waarom het me allemaal niet lukte op de middelbare school en dat het wellicht wel allemaal gelukt was als ik de juiste ondersteuning had gekregen. Destijds kwam ik er niet met “Ik weet niet hoe ik moet plannen.” en “Ik begrijp niet hoe ik iets uit mijn hoofd moet leren.” Het feit dat ik snel afgeleid was en dat ik moeite had om structuur aan te brengen en overzicht te creëren zorgden er niet voor dat leerkrachten dachten: “Goh, die meid moeten we eens even helpen zodat ze van de middelbare school een succes kan maken.”

Lees ook: ADHD en medicatie

De juiste ondersteuning voor je kind

In die 25 jaar is er nog geen snars veranderd in het onderwijs. Je kunt jarenlang vechten voor je kind, roepen dat er echt iets aan de hand is en dat je kind extra begeleiding nodig heeft met iets. Zonder die sticker, die diagnose gebeurt er weinig. Dan is je kind vaak ‘lastig’ of ‘lui’ of ‘ongemotiveerd’. Overigens heb ik ook gemerkt dat het met een lichamelijke beperking (zoals bij Damiën) ook niet altijd makkelijk is om de juiste ondersteuning te krijgen.

Er wordt gekeken naar het kind, maar niet zoals kijken naar een kind bedoeld is. Het kind wordt gezien: “hij loopt toch? Niks mis met zijn benen, hoor!” of “Die rolstoel waar hij in moet is pure aandachttrekkerij.” Maar wordt je kind ook gezien: “Hij heeft een flinke driftbui. Wat zou er aan de hand zijn?” Vaak gaat aan het gedrag van een kind heel wat vooraf. Hij merkt bijvoorbeeld dat lopen moeilijker gaat. Of misschien is hij boos en verdrietig omdat hij niet mee mocht springen op de trampoline tijdens de gymles.

Heeft je kind volgens jou extra ondersteuning nodig? Hier kun je vele tips vinden betreffende passend onderwijs en speciaal onderwijs.

Maakt een diagnose de ondersteuning makkelijker?

Ik hou niet van stickers, van labels en van mensen in hokjes stoppen. Maar soms is het wel makkelijker. Je weet waarom een kind iets doet. Je weet hoe je het kind in grote lijnen zou moeten ondersteunen en begeleiden. “Zou moeten…” want in de praktijk gebeurt er vaak nog (te) weinig. Dat hele ‘passend-onderwijs-plan’ was waarschijnlijk een prachtig plan op papier maar werkt in de praktijk niet fantastisch.

Ondanks die stickers en labels ben ik van mening dat elk mens uniek is. Dat een kind hoog kan vliegen op zijn eigen unieke manier als jij je durft te verdiepen in het kind. Wat gaat er in hem of haar om? Vraag door als je merkt dat het ergens moeite mee heeft. Een kind kan het misschien niet zo goed verwoorden maar uit het verhaal kun je wel veel informatie halen. Zoals destijds bij mij: “Ik weet niet hoe ik moet plannen.” Daar had ik dus gewoon hulp bij nodig van iemand. Iemand die me dat rustig uit kon leggen en daar in wilde begeleiden. Of: “Ik begrijp niet hoe ik moet leren.” Dat betekende heel simpel dat het voor mij onoverzichtelijk was. Ik wist niet waar ik moest beginnen. Als iemand de tijd en moeite had genomen om me dat uit te leggen en eventueel een stappenplan met me had gemaakt had ik misschien een stuk hoger kunnen vliegen dan ik nu gedaan heb.

Kunnen we er niet voor zorgen dat we onze kinderen weer gewoon zien? Met of zonder stickertje.

Laura

Mijn naam is Laura, bouwjaar 1982, getrouwd met de liefste van de wereld en moeder van 3.

11 thoughts on “Al die labels op onze kinderen, is dat nou echt nodig?

  1. De diagnoses hebben voor ons deuren geopend om te leren omgaan en het begeleiden van onze kinderen met ADHD & ASS. We delen de diagnoses alleen met de personen die het moeten weten, daarbuiten niet.

  2. Een label of sticker vind ik niet nodig. Maar op het moment dat onze kinderen vast lopen en wij als ouders ook, dan kan een label/sticker fijn zijn. Bij onze oudste was het echt een aha-moment. We konden daarna aan de slag om gericht ons kind te helpen/begeleiden en ondersteunen. En ook voor school. De jongste heeft geen label/sticker nodig, daar is zo al wel duidelijk wat er is. Maar als we niet verder kunnen omdat hij geen label/sticker heeft, dan ben ik de eerste die aan de bel trekt. Ik zal alles doen onze kinderen zo goed te helpen/begeleiden en ondersteunen en als daar een label of sticker voor nodig, dan is dat maar zo.

  3. Hoi,

    Ik ben bezig om de diagnose op papier te krijgen voor onze dochter. Laatste onderzoeken zijn er en het is al wel duidelijk dat ze adhd heeft.

    Waarom ik dat op paier wil hebben is niet omdat ik haar een dikke stempel wil geven. Juist zodat school mee kan werken aan betere omgang en hulp voor ons meisje. Helaas begin je weinig zonder diagnose. Met diagnose kan je ze helpen en een super goed mogelijke jeugd geven.

    Ik heb zelf adhd en ik leer mijn meisje dat adhd geen excuus is en wij alles net zo kunnen als anderen maar op een andere manier. Ons leven is altijd druk en vervelen doen we nooit.
    We geven er een positieve draai aan. Als men dat vroeger bij mij hadden gedaan dan had ik minder problemen gehad.

    Ik wil en ga niet mee in alle negatieve over adhd en der in een hokje plaatsen, Er is al te veel gezeik over. Als je bekijkt hoe sommige ouders ons kleine drukke prinses niet willen uitnodigen op een feestje omdat ze te druk is dan denk ik pfffff get a life en geef eens een goed voorbeeld.

    Dus hokje plaatsen nee zeker niet diagnose wel belangrijk

    Op na vele mooie drukke jaren met een geweldig mooi adhdertje???

  4. Ik ben heel blij dat het een naam heeft, dat het iets betekent. Of je het nu een hokje moet noemen of een sticker maakt mij niet uit.
    Als je iets lichamelijke hebt, blijf je ook doorzoeken tot je weet wat het is, wat er aan de hand is. Daar kun je dan iets mee. Of niet, maar ook dat weet je dan tenminste. Die wetenschap geeft rust en duidelijkheid.
    Daarna ga je bekijken of er oplossingen zijn of hulpmiddelen. Zodat je er in dit leven mee kunt dealen. Ook aan je omgeving, die je gedrag of gedachtes niet begrijpt, kun je zeggen wat er is.
    Als je mank loopt, vragen mensen ook wat er met je is. Noem je dat dan ook een hokje? Er is meer begrip en meer hulp mogelijk als je weet wat er is. Dan kun je gerichter zoeken. Je blijft wie je bent, dat verandert niet. Maar het maakt je uiteindelijk minder afhankelijk en minder onzeker.
    Man met ADHD, zoon met ASS, zoon en dochter met ADHD.

    1. Yes, helemaal mee eens. Je bent niet je diagnose maar de diagnose maakt ontzettend veel duidelijk. Je kunt dan inderdaad gericht zoeken naar oplossingen en hulpmiddelen. Mooi gezegd!

  5. Helaas heb je een label nodig om hulp, ondersteuning en ook zorg te krijgen. Gelukkig hebben wij een goede organisatie gevonden die ons ondersteund. Maar eigenlijk is het schrijnend dat je überhaupt zo hard moet vechten om je kinderen de hulp te geven die zij zo hard nodig hebben.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *