Alles een plekje geven

Ik ben nu een beetje op een punt in mijn leven gekomen dat ik ook wat tijd aan mezelf ga besteden. Dat is ook wel nodig, want de laatste jaren heb ik veel energie gestoken in andere mensen. Mensen die heel belangrijk waren en nog steeds zijn. Maar ook in mensen die nu niet meer belangrijk zijn voor mij. Verloren moeite? Dat niet. Ik heb er van geleerd, ik ben er van gegroeid en ik heb leuke tijden meegemaakt. Het nadeel was dat ik probeerde het iedereen naar de zin te maken en het voor iedereen goed wilde doen. Maar je kunt het nooit voor iedereen goed doen. Met als gevolg dat ik thuis kwam te zitten met een burn out.

Burn out

Het heeft lang geduurd voor ik wilde beseffen dat ik echt een burn out had en dat het niet met 3 weken rust over was. Ik ben een tikkeltje eigenwijs. šŸ˜‰ Gelukkig heb ik mensen om me heen gehad die geduld met me hadden en me in mijn waarde lieten. Nu ben ik een jaar verder en kan ik zeggen dat ik weer zin heb in mijn leven en dat ik weer de kracht heb om dingen aan te pakken. Wel moet ik nog steeds uitkijken dat ik niet weer over mijn grens heen ga.

Langzaamaan ga ik mijn leven wat meer organiseren. Leer ik om nee te zeggen. DamiĆ«n is belangrijk voor me. Maar het is heel vermoeiend om altijd alleen maar met hem bezig te zijn. Ziekenhuis in en uit. Naar de therapie. Hem leren om met zijn beperkingen om te gaan. Zelf leren om met zijn beperkingen om te gaan. Niet in de toekomst willen kijken. En dan ook nog eens bedenken hoe ik goed met mijn kleine meisje om kan gaan. Want Daelyn is er ook nog. En ze doet het goed, als brusje, als kleine zus van een broer die zoveel aandacht nodig heeft. Maar hoe doe ik het goed? En hoe zorg ik ervoor dat ze niet het gevoel heeft op de 2e plaats te komen? Daar krijg je als ouder geen gebruiksaanwijzing bij. Dat mag je allemaal zelf uitzoeken.

Herinneringen

Nu ik aan het opruimen benĀ komĀ ik ook dingen tegen. Oude foto`s, dagboekjes van de ziekenhuisopname vanĀ DamiĆ«nĀ in 2008.Ā Achteraf gezien waren we zo onwetend. Met het lezen beleef je de dingen weer opnieuw. En komen er ook weer vragen. Hebben de artsen ons wel ingelicht over de operatie en het verloop? Of hebben we het gewoon niet meegekregen? Je wordt zo geleefd als je in de achtbaan van het ziekenhuis stapt. We brachten een mooi, vrolijk menneke weg naar de operatiekamer en we kregen hem terug op de intensive care met allemaal slangen, toeters en bellen aan zijn kleine lijfje. Was me dat wel verteld van tevoren? Of had ik het gewoon niet opgeslagen? Ik schrok er van. Ik weet daar niks meer van, maar in mijn dagboekje stond hoe ik reageerde. Ik wilde weglopen. Hoe kon ik willen weglopen van mijn eigen kind?

Ik hou niet van ziekenhuizen. Nooit gedaan. Ik moest vroeger vaak naar het ziekenhuis voor buisjes. Ik heb nachtmerries gehad over artsen en spuiten. En juist ik breng nu zoveel tijd door op de plek waar ik hoopte nooit te komen. Het is nu normaal geworden. Het hoort bij mijn leven.

Afgelopen juni heb ik een stukje overĀ DamiĆ«n geschreven op de site van kinderneurologieĀ Over de bevalling en hoe we ontdekten dat onze gezonde zoon toch niet zo gezond was als we dachten. Ik heb het vandaag even teruggelezen en besefte me dat er veel veranderd is in die paar maanden. Waar we toen nog een leenrolstoel hadden, hebben we nu een eigen rolstoel waar toch een aantal keer per week gebruik van wordt gemaakt. De dingen waar ik moeite mee heb, daar heeftĀ DamiĆ«n totaal geen moeite mee. En dat zijn ook dingen die ik een plekje moet geven.

Laura

Mijn naam is Laura, bouwjaar 1982, getrouwd met de liefste van de wereld en moeder van 3.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *