Sommige verhalen zijn te mooi of te bijzonder om er niet over te vertellen. Afgelopen weekend was het monumentenweekend. In dit weekend kon je verschillende monumenten bezoeken. Ik besloot samen met de kinderen Het graf met de handjes te bezoeken. Een verhaal wat ik al jaren ken, maar nu ook aan mijn kinderen besloot te vertellen.
Inhoudsopgave
Er was eens…
Er was eens een meneer, genaamd Jacobus van Workum. Deze goede man werd geboren in het jaar 1809 in Amsterdam. Hij was werkzaam in Limburg en leerde in Roermond een lieve dame kennen, genaamd Josephina van Aefferden, geboren in 1820. De liefde was groot, van beide kanten uit en ze besloten dan ook te trouwen in het jaar 1842.
Zo gemakkelijk als het nu is om met iemand te trouwen, zo lastig was het destijds. Er werd namelijk gezegd dat het geen goede zet was om te trouwen. Er was een standsverschil, een behoorlijk leeftijdsverschil en ( niet geheel onbelangrijk in die tijd ) meneer was protestant en mevrouw katholiek. Trouwen was dus niet verstandig, maar daar trokken ze zich vrij weinig van aan. Jarenlang hielden ze van elkaar en bleven ze dus bij elkaar. Tot meneer van Workum kwam te overlijden in 1880.
Tot de dood ons scheidt?
Mevrouw van Aefferden was uiteraard verdrietig na het overlijden van haar geliefde man. Ze besloot daarom dat ze samen begraven wilde worden. In een gezamenlijk graf, niks tot de dood ons scheidt. Ook na de dood wilde ze graag bij hem blijven. Maar daar kwam dus dat protestant-katholieke probleempje weer bovendrijven.
Het was namelijk niet toegestaan dat een katholiek iemand op een protestante begraafplaats begraven zou worden. En andersom: een protestant mocht niet op een katholieke begraafplaats liggen. Hoe los je dat dan op? Gelukkig was die mevrouw van Aefferden een slim mens en ze besloot dan ook om een speciale grafsteen te laten maken.
Voor altijd samen
Op de ‘oude kerkhof’ in Roermond werd in 1858 de begraafplaats opnieuw ingericht door architect Pierre Cuijpers. Het katholieke gedeelte werd gescheiden van het hervormde deel en er werd een muur geplaatst. Mevrouw van Aefferden besloot dan ook dat haar man bij de muur begraven moest worden. Zelf werd ze na haar overlijden in 1888 aan de andere zijde van de muur, op het katholieke gedeelte begraven.
Op hun graven werden 2 bijzondere grafmonumenten geplaatst. Aan de bovenzijde van deze grafmonumenten zitten namelijk een vrouwenhand en een mannenhand, die elkaar vasthouden boven de muur. Een symbool van verbondenheid.
Indrukwekkend
Het lijkt een beetje luguber om met 2 jonge kinderen over een begraafplaats te struinen waar graven liggen van ruim 100 jaar oud. Niks is minder waar. Het is een stukje geschiedenis en tegelijkertijd is er het besef dat de wereld en de mensen zo ontzettend veel veranderd zijn in de laatste eeuw. Tegenwoordig mag je vrij kiezen wie je partner is ( in de meeste culturen dan ) en geef ik mijn kinderen mee dat ik wil dat ze gelukkig worden in plaats van dat ze doen wat ‘hoort’volgens de maatschappij. Wat dat betreft waren Meneer van Workum en mevrouw van Aefferden hun tijd ver vooruit. Zonder elkaar waren ze waarschijnlijk niet gelukkig geweest.
In 2002 is het graf met de handjes als rijksmonument opgenomen in het monumentenregister. Mocht je eens in Roermond zijn, dan is het zeker interessant om dit graf te bezoeken. ( Bron: Wikipedia )
Had jij wel eens van dit graf gehoord?
