Zoals je gisteren al in mijn weekoverzicht kon lezen is dit geen hele fijne week voor mij. Vandaag is het alweer 10 jaar geleden dat ik een tweede miskraam had. Die tweede miskraam was een missed abortion. Wat dat precies is en hoe dat voor ons was vertel ik je vandaag.
Inhoudsopgave
Wat is een missed abortion?
De meeste mensen weten denk ik wel wat een miskraam is. Je hebt een positieve zwangerschapstest gehad en ineens verlies je bloed. Hoewel dat niks hoeft de betekenen, betekent het ook vaak het begin van een miskraam. Het vruchtje in je buik leeft niet meer en jouw lichaam stoot dit af. Dit gaat gepaard met bloed, stolsels en hevigere menstruatie-achtige klachten. In een vorig artikel vertelde ik je al dat ik mijn eerste miskraam voelde aankomen en hoe het uiteindelijk mis ging.
Een missed abortion is een miskraam die niet op gang komt. Het hartje van het vruchtje klopt niet meer maar je verliest geen bloed of stolsels. Omdat je ook nog last kunt hebben van zwangerschapskwaaltjes heb je dus niet in de gaten dat het mis is.
Hoe weet je of je een missed abortion hebt?
Een miskraam is makkelijker te herkennen omdat je ook daadwerkelijk bloed verliest. Bij een missed abortion komen ouders er vaak pas achter tijdens de eerste echo die gemaakt wordt van hun kindje. Doorgaans is dit rond de 12 weken. En dat is een behoorlijk klap. Je denkt dat je naar je kindje gaan kijken maar je krijgt dus te horen dat het mis is.
Samen met de gynaecoloog of je verloskundige bepaal jij wat de vervolgstappen zijn. Je kunt ervoor kiezen om het af te wachten in de hoop dat je lichaam het vruchtje toch nog af laat komen of je kiest voor een curettage.
Hoe ontdekte ik dat ik een missed abortion had?
Na mijn eerste miskraam, een half jaar eerder, had ik het best zwaar. Ik vond dat ik faalde en ik snapte niet dat ik een miskraam kon krijgen. Om me heen hoorde ik dat veel bekenden een miskraam hadden gekregen en ik was verbaasd dat het toch nog zo vaak voorkwam. Maar mensen hadden het over 1 miskraam, nooit over meerdere.
En zo durfde ik het dus aan om weer zwanger te worden. Dit keer ging ik er vol vertrouwen in. Een miskraam kon, maar twee achter elkaar? Dat zou vreemd zijn en leek me ook echt niet logisch. Ik ben er dus geen moment van uit gegaan dat het mis zou kunnen gaan. Wel vertelde de verloskundige me dat ik iets eerder een echo mocht gaan maken, aangezien ik dus al eerder een miskraam had gehad. Dan zou ik wat gerustgestelder zijn.
De eerste echo
Het zou de eerste echo van ons kindje worden en ik voelde me slecht. Op de goede manier dan. Ochtendmisselijkheid, pijnlijke borsten, vermoeid. Echt de typische zwangerschapskwaaltjes. Ik kon me daarom ook niet voorstellen dat het mis zou kunnen gaan.
Omdat ik nog vroeg in de zwangerschap was moest er een inwendige echo gemaakt worden. Geen pretje, maar vooruit. De gynaecoloog bestudeerde stilletjes het schermpje voor zijn neus. “Hoe lang zou je zwanger moeten zijn?” vroeg hij. Mijn adem stokte even toen hij deze vraag stelde. “Rond de 9 weken.” zei ik. Ik keek hem gespannen aan terwijl hij weer stilletjes het scherm bekeek.
“Dit vruchtje is niet ouder dan een week of 7.” zei hij. Ik probeerde te schakelen. Wat bedoelde hij nou? Ik telde opnieuw vanaf mijn laatste menstruatie. Ja, 9 weken. Bijna 10 zou het moeten zijn nu. Ik keek hem aan. “Het spijt me. Het hartje klopt niet.”
Hoe ga je om met een missed abortion?
Een minuut of 5 later zat ik tegenover hem aan zijn bureau. En toen kwamen de waterlanders. “Dat kan toch niet? Hoe kan het nou twee keer achter elkaar mis gaan?” vroeg ik hem. Hij haalde zijn schouders op. Hij wist het ook niet. Ik kon wel naar Maastricht om uitgebreider onderzoek te laten doen. Misschien dat ze dan iets zouden vinden.
“En nu? Wat gebeurt er nu?” vroeg ik. Ik moest een week later terugkomen om te kijken of het vruchtje was afgekomen. Ik kon nu niet veel meer doen dan afwachten. De hoop was gewoon dat mijn lichaam het zelf zou afstoten. Dat was het beste en het meest natuurlijke. Ik knikte.
De hele week zat ik niet goed in mijn vel. We wilden zo graag een kindje en het lukte gewoon niet. Van verdriet ging ik naar ongeloof en van ongeloof naar boosheid. Verdomme! Ik wilde dit af kunnen sluiten. Ik wilde dit niet. Waarom werkte mijn lichaam nou niet mee?
Een week later moest ik terugkomen bij de gynaecoloog. Wederom werd er een inwendige echo gemaakt. Er was niks veranderd. Het vruchtje zat er nog en het hartje klopte nog steeds niet. Stiekem had ik gehoopt dat het nu wel zou kloppen, dat hij het de vorige keer verkeerd gezien had. “We wachten nog een weekje. Is het dan niet afgekomen, dan moeten we er iets aan gaan doen.”
Curettage?
Wat dat ‘iets’ was drong niet direct tot me door maar het zou dan een curettage worden. En dat zag ik helemaal niet zitten. Ik had weinig mensen waar ik mijn verdriet mee kon bespreken. Ik deed destijds nog niet zoveel met internet dus had ook eigenlijk geen idee hoe ik in contact kon komen met lotgenoten.
De avond voor mijn controle bij de gynaecoloog voelde ik dat het mis ging. Ik zat op een verjaardag en het was net alsof ik bloed voelde. Ik had gelukkig maandverband in, maar ik zei wel tegen mijn man dat ik direct naar huis wilde.
Daar kwam de miskraam goed op gang. Ik dacht dat het ongeveer hetzelfde zou zijn als de vorige keer, maar dit was ontzettend heftig. Ik verloor flink wat bloed en stolsels in korte tijd. Het was gewoon niet op te vangen met maandverband. Die avond is de verloskundige nog komen kijken omdat ik me niet zo goed voelde. Ook bekeek ze het vruchtje. Het zag er compleet uit en ik voelde me waarschijnlijk slecht omdat ik zoveel bloed in korte tijd was verloren. Morgen had ik de afspraak bij de gynaecoloog staan en die moest ik maar gewoon door laten gaan.
Na de miskraam
Ik ben lang kwaad en onzeker geweest. Ook had ik weinig vertrouwen in mijn lichaam. We kregen onderzoek in Maastricht maar er werd geen probleem gevonden. Wel vonden ze het vreemd dat onze oudste een erfelijke aangeboren aandoening had en dat ik 2 miskramen had gehad. Ik kreeg ‘groen licht’ wat betekende dat ik zwanger mocht worden. “Zwanger worden is het probleem niet. Zwanger blijven wel.” zei ik.
Uiteindelijk werd ik bijna een jaar later zwanger van onze dochter en dat ging gepaard met veel angst. Ik durfde geen zwangerschapstest te doen, ik durfde niet te genieten, ik durfde me niet te hechten. Want wat als het weer mis zou gaan? Pas na de laatste echo, rond de 35 weken, durfde ik alles los te laten. Het was goed. Ze was klein en licht voor de duur van de zwangerschap maar ze was in elk geval blijven zitten. Voor het eerst had ik vertrouwen in de zwangerschap. Hoe vreemd was het om diezelfde avond met de ambulance afgevoerd te worden omdat mijn vliezen gebroken waren? Ons meisje werd de volgende dag geboren. Te vroeg, klein, maar helemaal compleet, mooi en gezond.
Heb jij wel eens te maken gehad met een missed abortion of miskraam?
