Moeder met een missie

Inmiddels is mijn moeder alweer een paar dagen thuis in het ( toch wel ) zonnige Nederland. Uiteraard wil ik je haar verhalen over haar laatste week op Bali niet onthouden. In deze blog neemt ze je mee op een dagtripje. Mijn moeder had een missie. 

Luieren en geduld leren hebben

Mijn vakantie schiet alweer aardig op, helaas. De tijd is echt omgevlogen! Woensdag heb ik een lekkere massage genomen en ben ik naar het strand geweest. Gewoon een luie dag, moet kunnen tijdens een vakantie. Ik heb wat bijgekletst met Heleen, Lex, Lida en Walter die de volgende ochtend voor 4 dagen naar Gilli Air zouden vertrekken. Daar wil ik ook nog graag een keertje naar toe, ik ben er nog niet geweest. Volgend jaar misschien.

’s Avonds heb ik nog met Daniël gepraat die ik via Walter had gereserveerd. Ik wilde graag een dagtrip maken en ik zou Wayan meekrijgen, gezellig. Ook heb ik nog een beetje geschreven en mijn foto’s veilig gesteld in “mijn album”. Dat ging niet zo snel als ik had gehoopt, het uploaden was zo snel als dikke str…. Jeetje, dat is toch wel heel erg voor zo’n stuk ongeduld als ik. Het kan me allemaal niet snel genoeg gaan blijkbaar en zodoende was het heel ver na middernacht, toen ik het licht wist te vinden.

Peter en Surya

Een onverwacht gezellige dag

’s Morgens rond half 7 rammelde mijn wekker, die had ik gezet omdat ik het viertal even gedag wilde zeggen. Ik was er dus op tijd bij deze morgen. Zo heb je wel iets aan je dag natuurlijk. Nadat het viertal vertrokken was, heb ik op mijn gemakje mijn ontbijt genomen. Daarna besloot ik om mijn was te laten doen, hier op de hoek van de straat. Handig hoor, gewassen en gestreken weer het koffer in. Scheelt zoveel werk thuis. Ik besloot om gelijk even bij Hardy’s rond te gaan kijken, maar ik was weer zo uitgekeken daar. Het is niet meer wat is het is geweest, heel erg jammer.

Ik ging naar het hotel terug en de planning was dat ik naar het strand zou gaan, maar niets was minder waar. Er lag een briefje op mijn buitentafel.

“Ik was bij je.
Je was de hort op.
Groetjes Peter.”

Hahahaha. Ik heb hem een berichtje gestuurd dat ik weer in het hotel was. Ik was maar even weggeweest, we waren ons gewoon misgelopen. Hij schreef terug om te vragen of ik zin had om met hem en Surya naar Kertalangu Cultural Village te gaan en naar een heel grote winkel. Daarna kon ik nog met hun mee naar hun huis. Leuk! Heel onverwachts, maar zo leuk. Het strand moest dan maar 2 dagen op mij wachten, want morgen zou ik dus met Wayan op stap gaan. Nog snel even douchen en ik was maar net op tijd klaar, toen Surya en Peter er waren. Tijd om te vertrekken.

Kertalangu Cultural Village,

Het park wordt voornamelijk door locals bezocht. Er staan diverse standbeelden van grootheden en een ontzettend grote gong, waarop alle vlaggen van de wereld staan. Heel mooi! Er is een flinke speeltuin bij en een paar grote visvijvers waar je zelf je vis kunt vangen en daar kunt laten bereiden. Toen we daar uitgekeken waren, zijn we naar die grote drukke en heel goedkope winkel gegaan.

Jeetje, wat was het druk en warm! Hele bussen Javanen waren daar, die doen daar hun inkopen blijkbaar. Toeristen zie je er niet of nauwelijks. Het is echt wel de moeite waard om hier te kijken voor je souvenirs, het is spotgoedkoop. Ik heb best wel wat leuke dingen daar op de kop kunnen tikken.

Bij Surya en Peter op bezoek

Toen we klaar waren met winkelen zijn we naar Surya en Peters huis gegaan. Een prachtig, groot en statig huis bij de rijstvelden. Zo gezellig ingericht ook. Daar hebben we wat zitten kletsen en wat gedronken.

Surya is onlangs afgestudeerd als doctor. Ze is met vlag en wimpel geslaagd en weet haar mannetje te staan. Zij weet waar ze over praat en is nu de trotse bezitster van haar eigen bedrijf. Ze geeft trainingen voor expats en hun medewerkers, die een bedrijf hebben in Indonesie. Het gaat over regeltjes en Human Resource. Hier een fractie (200.000 rph = 12 euro) dan wat je bij ons zou betalen en dan krijg je er ook nog een hapje en een drankje bij.

De tijd vloog voorbij en zo kwam dus ook het moment om te vertrekken. Peter bestelde een taxi voor mij. Ik zou Peter en Surya wel nog zien voordat ik volgende week naar huis zou vertrekken. Toch maar even appen dan naar Peter, anders ben ik misschien weer de hort op…..hahaha. Ik was best wel moe, door die weinig uren slaap. Ik heb hier op het hoekje wat gegeten en ging op tijd mijn mandje in. Morgen een zware dag.

Dagtrip met een missie

Vanmorgen om 8 uur zou Wayan (zijn Facebooknaam is yun douul ratyatour) mij komen ophalen om een lange dagtrip te maken. Ik wilde nog heel graag naar Amed, Lempuyang tempel en Sidemen. En als het nog zou lukken naar Ger en Sheva in Pondok Bamboo in Candidasa en naar Ayu van Astana Swaha Villa in Sidemen.

Om kwart voor 8 was Wayan er en ik moest nog aan een (snel) ontbijtje beginnen. Een kwartiertje later was ik klaar…snel toch? Nyoman, de manager van Kesumasari, had mijn beloofde offertjes klaar en gaf ze aan mij. Deze offertjes, 6 stuks in totaal, zou ik dan op de plekken achterlaten waar ik vorig jaar Jan had uitgestrooid. Het was dus een dagtrip met een missie. Ik had een dag eerder een nieuwe sarong gekocht. Niet omdat mijn oude, die ik 10 jaar geleden had gekocht versleten was, maar omdat ik vind dat ik een periode afsluit en het tijd is voor iets nieuws. Goed dan om met een nieuwe sarong te beginnen, dacht ik zo.

Pondok Bambu Bali

Klokslag 8 uur gingen we op pad, allereerst (na overleg wat de beste route zou zijn) naar Pondok Bambu naar Ger en Sheva. Wayan heeft nog wierook opgehaald in een plaatselijk klein winkeltje. Rond 10 uur waren we in Pondok Bambu, wat een prachtig complex is dat. Het ligt pal aan zee en het uitzicht is adembenemend. Kleinschalig met prachtige bungalowkamers, een heel mooi aangelegde tuin en een heerlijk zwembad om af te koelen.

Aan de overzijde ligt hun restaurant Crazy Kangaroo, waar je ontzettend lekker kunt eten. Vorig jaar zijn we er meerdere malen geweest. Ik heb Ger in het verleden reeds 2 keer mis gelopen toen ik naar Pondok Bambu ging om hem te ontmoeten, maar zoals het gezegde luidt….3 keer is scheepsrecht dus ook nu. Het was leuk om de stoere lieve marinier en zijn partner Sheva “live” te zien en we hebben even gezellig koffie gedronken en wat gekeuveld met elkaar. Een dik half uur later vervolgden Wayan en ik onze weg, want ik had best een strak schema deze dag, omdat het allemaal op heel wat uurtjes rijden ligt van Sanur.

Naar Amed

Op naar Amed, helemaal in het oosten van Bali. Prachtige vergezichten onderweg, weinig mensen en zeker heel erg weinig toeristen daar. Amed is een klein vissersdorpje dat bestaat uit 1 lange weg, waar heel veel homestays, kleine hotelletjes, warungs en duikscholen zijn gevestigd. Snorkelen en wandelen kan daar heel erg goed.

Boven op “mijn” berg aangekomen eerst wat gedronken. Er is nu op de vroegere open plek een warung gekomen en overal staan tafeltjes en stoelen. Jammer. Ik vond zoals het eerder was toch echt mooier. We besloten om daar dan ook maar gelijk te lunchen en we bestelden voor ons beiden nasi goreng. Er was niet veel keuze, mede doordat er zo weinig toeristen zijn op dit moment en omdat ze dan alles weg moesten gooien. Dat is natuurlijk ook zonde.

Toen we klaar waren met de lunch, heeft Wayan de offertjes uit de auto gehaald, samen met de wierookstokjes. We liepen samen naar beneden, naar het offerblok waar ik Jan vorig jaar heb uitgestrooid. Wayan hielp me om de wierook aan te steken en deze in de offertjes te steken. Ik legde ze bij het offerblok neer en bleef even in gedachten. Wat is dit toch een prachtige plek! Het offerblok staat parmantig met heel zijn pracht, uit te turen over de baai van Amed. Het zal altijd een trekpleister voor mij blijven.

Lempuyang tempel bezoeken

Wayan en ik vervolgden onze trip naar Lempuyang tempel. Deze is heel hoog gelegen en het kost toch wel enige moeite om boven te komen. Nadat ik een gift had gedaan, je mag geven wat je wil, kreeg ik ook nog een doek om mijn blote schouders te bedekken. Dit was voor het eerst dat ik zo’n doek kreeg. Het voelde voor mij als een winterjas die je aantrekt bij 30+ graden……Ik had het warm, benauwd, kreeg geen adem……pfff. Het zweet druppelde van mijn gezicht.

Gewapend met de offertjes en wierrook togen we naar boven. Met moeite. Ik besloot niet hoger te gaan dan tot de hemelpoort, waar ik Jan vorig jaar had uitgestrooid. Je hoorde in de verte van alles, maar ik wist niet wat. Ik kwam boven en zag een grote groep mensen staan, zeer luidruchtig aan het praten/schreeuwen/weet ik veel. Het bleek een grote groep Russen te zijn. Jeetje, hoe respectloos kun je bij een tempel zijn! De ene nog bloter van boven dan de andere en daar kwam ik met mijn omslagdoek. Ik denk en vermoed dat ze via de andere kant naar boven zijn gegaan, het kan haast niet anders.

Ik zei tegen Wayan dat ik leg alleen de offertjes daar neer wilde leggen en dan graag wilde gaan. Zo is het ook gegaan. Ik heb de offertjes op de voor mij bekende plek laten vallen en we zijn weer naar beneden gelopen. Ook deze plek zal heel bijzonder voor mij blijven.

Offertjes in Sidemen

Via een prachtige route togen we richting Sidemen. Sidemen ligt tussen de sawahs en hoog in de Bergen. Wat het weer betreft kan het hier vaak minder zijn dan op de rest van Bali. Vaak wat meer wolken en soms ook wat regen. Hier vindt je ook nog het echte Bali van vroeger. Ik heb het er altijd heerlijk gevonden. Die rust, de geur en de locals. We zijn 5 keer in Sidemen geweest, altijd voor een nacht of 3, 4. Er liggen heel wat voetstappen van ons daar. Wayan en ik zijn naar de bewuste plek gegaan en ik heb ook daar 2 offertjes achter gelaten. Ik had mijn missie volbracht!

Astana Swaha Villa

Ik vroeg aan Wayan of er nog wat tijd over was om Ayu van Astana Swaha Villa te bezoeken, waar we vorig jaar een geweldige tijd hebben gehad op een fantastische plek. Ik zou er eigenlijk 3 nachten gaan slapen voordat ik naar Sangsit zou gaan maar ik heb het geannuleerd omdat de vulkaan Agung weer rookpluimen begon uit te stoten en ik dan alleen was in the middle of nowhere.

Gelukkig begreep Ayu dat maar ik voelde me toch wel schuldig omdat er op dit moment heel weinig toeristen zijn in het oosten van Bali. Ik had Ayu een bericht gestuurd, dat we er zo aan kwamen en een kwartiertje later waren we er. Ik werd met open armen ontvangen. Ayu liet meteen een kan koud water aanrukken, er werd koffie gezet en er kwam voor Wayan en mij een schaaltje lekkers. We hebben ruim een uur zitten bijkletsen en herinneringen opgehaald, hoe leuk is dat. Er werd nog vers sap geperst, Gusti de eigenaar werd nog gebeld en ik heb ook nog even met hem kunnen praten. Ook werd Ketut nog gebeld en ook met hem heb ik nog even gesproken.

Het werd weer tijd om op te stappen. En nadat ik een belofte aan Ayu had gedaan, om volgend jaar samen met haar naar Lempuyan tempel te gaan tot de top ( ja die 1700 treden weer op en ook weer af) namen we afscheid. Snel duwde ze me nog een kadootje in mijn handen….2 nieuwe sarongs. Alle goede dingen in drieën zeggen ze: mijn nieuwe en deze 2.

Missie geslaagd!

De rest van de terugweg hebben we flink door kunnen rijden en rond half 7 kwam ik weer bij Kesumasari aan. Ik had een geweldig mooie dag gehad en Wayan is een fantastische chauffeur, die ik iedereen aan kan raden. ( Klik hier voor hun website ) Ik heb mijn offertjes op de plekken neer kunnen leggen waar ik graag wilde. Missie geslaagd!!!

Volgende keer het laatste deel van Lilian`s avontuurlijke reis door Bali.