Hij is pas 14 maanden maar echt ontzettend slim en zijn blik zegt meer dan 1000 woorden. In zijn ogen kan ik precies aflezen hoe hij zich voelt. En onlangs zag ik liefde, verdriet, teleurstelling en boosheid. Zou hij dan nu weer last krijgen van verlatingsangst?
Inhoudsopgave
Zoveel emoties
Dreumes-boy en ik zijn non-stop samen. 24 uur per dag, 7 dagen per week. Menig mens zou er gek van worden en wensen dat ze eindelijk eens tijd zouden hebben voor zichzelf. Ik niet. Ik vind het prima zo. We hebben het leuk samen, we hebben het gezellig en het voelt goed. Waarom zouden we daar dan iets aan veranderen?
Ik ben dus eigenlijk altijd thuis maar soms ontkom ik er niet aan. Dan heb ik een afspraak waarbij ik hem eigenlijk niet kan gebruiken. Dan is het handiger als ik even alleen wegga. Natuurlijk is hij dan niet alleen thuis. Ik laat hem met gerust hart achter bij manlief en samen hebben de mannen het prima naar hun zin.
Onlangs was een heel hectisch dagje. Ik was al vroeg uit de veren omdat zoonlief vroeg wakker was. Om 6 uur in de ochtend zat ik dus al beneden. Hem had ik nog even terug in bed gelegd want hij was behoorlijk moe. Om half 9 werd hij wakker en ik had om 10 uur een afspraak. Ik gaf hem een kus, zei dat ik zo terug zou zijn en zwaaide naar hem. Verbaasd keek hij me aan.
Ruim een uur later was ik terug en hij huilde, klampte zich aan me vast en wilde me niet meer los laten. Mijn moederhart brak want ik moest om half 12 bij de tandarts zijn om een gaatje te laten vullen dus ik moest er al snel weer vandoor. Wederom een kus, een knuffel en een ’tot zo’. Toen ik terugkwam was hij verdrietig/geïrriteerd.
Dutje doen
Hij was moe, ik legde hem in bed. En om half 2 moest ik weer op pad omdat ik weer een afspraak had. Hier zou hij niks van merken. Ik zou thuis zijn voor hij wakker werd. Dacht ik. Meneer zat bij mijn man op schoot toen ik thuis kwam. Vrolijk, blij, niks aan het handje. Tot hij mij zag. Toen begon hij te huilen, wilde bij me zitten en wilde me niet meer los laten. Tikkeltje lastig met koken, dus ik zette hem in de stoel in de keuken. Zo zaten we op ( ongeveer ) gelijke hoogte, hij liep me niet voor de voeten en we konden zingen en spelen.
Bij mama zijn
Vanaf dat moment mocht ik niet meer uit beeld verdwijnen. Hij wilde die avond niet gaan slapen met als gevolg dat ik tot een uur of 10 die avond met hem bezig ben geweest. Ook die nacht was hij vrij onrustig. Om de 2 uur werd hij wakker, huilde in zijn bedje maar zodra hij bij me was, was hij stil. Uiteindelijk heb ik hem maar bij mij laten slapen anders kreeg ik ook weinig slaap.
Dinsdag ging het zo door. Hij wilde me zien, hij wilde niet dat ik uit beeld verdween. Hij wilde niet slapen, ik mocht niks doen en hij was alleen rustig bij mij op de arm. Dit vond ik wel redelijk frustrerend want ik kon dus nog geen was in de droger gooien.
Verlatingsangst?
Ik denk dat het verlatingsangst is. Ik ben er immers altijd. Het rare is dat hij het prima naar zijn zin heeft als ik er niet ben. Zodra ik weer in beeld ben is het huilen, zeuren en hangen. Dat merkte ik vorig jaar al toen hij de fles weigerde. Maar goed. Baby`s/kinderen hebben nu eenmaal van die periodes denk ik dan maar. Ook deze keer duurde het een paar dagen en toen was het weer voorbij.
Heb jij tips omtrent deze verlatingsangst?
