Het kraampakket staat klaar! Vandaag ben ik 37 weken zwanger. En 37 weken is dan toch weer iets speciaals, iets waarvan ik gehoopt had het te zullen halen. Nu het zover is, heb ik last van behoorlijke stemmingswisselingen, slapeloze nachten en todo lijstjes die alleen maar langer lijken te worden. Overal moet aan gedacht worden en juist nu laat mijn geheugen me behoorlijk in de steek.
37 weken = thuis bevallen
Ik heb er naar uitgekeken. Met 37 weken mag je thuis bevallen en dat is toch iets wat ik heel graag zou willen. Ik heb beide mee gemaakt. Van Damiën ben ik thuis bevallen en van Daelyn in het ziekenhuis. Aan de ene kant voelde ik me prettig in het ziekenhuis omdat ze direct konden ingrijpen als er iets mis zou gaan, aan de andere kant vond ik het ziekenhuis onpersoonlijk met veel vreemde mensen om me heen.
Begrijp me niet verkeerd: ik weet dat de zusters hun werk moeten doen en dit ook dagelijks doen, maar als het ene moment de ene zuster tussen je benen duikt en het volgende moment weer een ander… Thuis had je dan toch de luxe van die ene verloskundige die je gewoon al een maand of 9 kent en een kraamhulp die gewoon een hele week bij je is. Het voelt allemaal wat vertrouwder.
Thuis bevallen dus. Dat is wat ik graag wil deze zwangerschap. Ik herinner me nog goed dat ik van Damiën een hele fijne kraamperiode heb gehad. Van Daelyn was dat een stuk minder. Ons bed staat inmiddels hoog ( erg hoog, ik moet bijna een sprongetje nemen voor zover dat nog lukt ) de babyspulletjes worden in orde gemaakt en de laatste dingetjes worden in huis gehaald.
Onwerkelijk!
Hoewel je met 37 weken mag bevallen hoop ik dat de kleine man nog even lekker blijft zitten. Een week of 3 zou wel prettig zijn. Dan kunnen we de laatste dingen rondom de verbouwing nog afmaken en hebben we de kinderfeestjes achter de rug.
Lichamelijk gezien ben ik het wel een beetje moe, het zwanger zijn. Ik ben regelmatig misselijk, ik slaap niet zo heel goed s`nachts en heb best wel last van mijn rug en bekken. Mijn bloeddruk is erg laag en dat zorgt ook weer voor vermoeidheid. Het lopen gaat niet meer zo heel geweldig en daar baal ik wel een beetje van, zeker omdat er nog veel moet gebeuren in huis en ik niet kan doen wat ik normaal gesproken zou doen. En dat zorgt er weer voor dat ik af en toe niet te genieten ben.
Ook vind ik het nog een beetje onwerkelijk om te bedenken dat er hier over een paar weekjes een baby in huis is. Ik zie de spullen, de box, het bedje, de kleertjes…maar echt beseffen dat er straks een kindje van ons in ligt…dat vind ik gewoon onwerkelijk.
De kinderen beginnen het nu wel erg spannend te vinden. Hoe zou hij er uitzien? Op welke dag zal hij geboren worden? En het allerbelangrijkste: hoe gaat hij heten? Ze proberen me uit te horen, krijgen van mensen om hun heen te horen dat het vast en zeker een naam met een D gaat worden en vragen zich af of Sinterklaas wel weet dat er straks ook iets voor de baby moet komen. Het zou zo vervelend zijn als hij niks zou krijgen…
Deel jij de mening van veel mensen? Dat dit kindje een naam krijgt welke begint met een D?
Spannend meis! En super fijn dat je deze mijlpaal bereikt hebt en thuis mag bevallen. Ik denk niet dat het per se een naam met een D zal zijn, maar acht de kans wel aanwezig 😉