Als je kind zich wat grieperig voelt, denk je niet direct aan een acute blindedarmontsteking. Toch overkwam het onze zoon een tijdje terug. Uiteraard ga je als ouders zijnde de film terugdraaien. Heb ik signalen gemist? Heeft hij iets vreemds of anders gedaan of gezegd? Hadden we er eerder bij kunnen zijn?
Inhoudsopgave
Buikpijn
De hele week merkten we eigenlijk niks aan hem. Hij was niet ziek, hij speelde gewoon met vriendjes na school en at zoals hij altijd at. Op vrijdagochtend stond hij naast mijn bed, vlak voor de wekker ging, met de mededeling dat hij buikpijn had. Ik vroeg of hij ook misselijk was en dacht zelf aan een buikgriepje. Hij zei van niet en ik zei dat hij zelf maar moest bepalen wat hij wilde: thuis blijven van school of het toch gaan proberen.
Toen ik beneden kwam, zag ik dat hij had zich aangekleed maar hij besloot toch thuis te blijven. Hij lag op de bank, maar gaf verder niks vreemds aan. Eten wilde hij op dat moment nog niet. Even dachten we nog aan een acute blindedarmontsteking maar omdat hij aangaf dat hij de buikpijn door heel zijn buik voelde veegden we dat snel van de tafel. Hij wilde wel wat pijnstilling, dan zou hij misschien wat minder last hebben van die buik en straks iets kunnen eten. Dan zou hij zich vast weer beter voelen.
“Misschien moet ik iets eten,
dan voel ik me vast beter”
Hij heeft inderdaad een boterham gegeten. Vervolgens besloot hij zich even te douchen. Ik vroeg hem of hij erge buikpijn had en waar het precies zat. Weer gaf hij aan dat het door zijn hele buik zat en dat het wel wat erger was geworden maar dat hij ook misselijk was. Hij dacht dat hij moest overgeven en liep naar de wc waar niks gebeurde. De rest van de middag en avond ging het zo verder. Hij had het gevoel over te moeten geven, maar er gebeurde niks. Hij lag afwisselend op de bank en in zijn bed en sliep zo nu en dan een half uurtje tot een uurtje. De buikpijn bleef door zijn hele buik aanwezig.
Buikpijn op 1 plek
Hij voelde zich prettiger bij mij in de buurt en vroeg of hij bij mij in bed mocht slapen. Dat was goed. Op zaterdagochtend vroeg werd ik wakker van wat gejammer. Niet hard en ik dacht zelfs dat hij in zijn slaap aan het huilen was. Ik legde mijn hand op zijn hoofd en voelde dat hij roodgloeiend was. Hij bleek ook wakker te zijn en greep mijn hand vast. Ik vroeg hem hoe hij zich voelde en nu gaf hij aan dat de buikpijn erger was geworden. Hij kon niet meer plat op zijn rug liggen en ook niet meer op zijn zij. Het enige wat nog kon was zitten, dan had hij de minste last.
Ik nam zijn temperatuur op en die was bijna 38 graden. “Hoe is het met je buikpijn?” vroeg ik. Hij wees naar een plek ter hoogte van zijn navel aan de rechterkant. “Het zit alleen nog maar hier, verder nergens.” Alle alarmbellen begonnen te rinkelen en we belden direct de huisartsenpost. Een half uur later zaten we bij de arts die ons meteen doorstuurde naar de EHBO en van daaruit werd hij opgenomen op de kinderafdeling. Inmiddels was er bloed afgenomen en een infuus geprikt. Het bleek inderdaad om een acute blindedarmontsteking te gaan en hij moest zo snel mogelijk geopereerd worden. Nog voor de middag lag hij op de OK.
En toen ging het beter
Nu die blindedarm er eenmaal uit was ging het beter. Natuurlijk had hij last van zijn buik door de operatie, maar die hele erge vervelende pijn was weg en daar was hij opgelucht over. De zusters verbaasden zich dat hij al die tijd zo rustig was gebleven. “Hij moet het uitgeschreeuwd hebben van de pijn.” zeiden ze. Maar dat was dus niet het geval. Hij wilde alleen maar zitten en je mocht zijn buik niet meer aanraken. Zelfs een aanraking deed pijn. Maar uitschreeuwen of hard huilen van de pijn heeft hij niet gedaan. Achteraf zei hij wel dat hij echt erge pijn had gehad maar dat hij banger was voor de operatie.
Hij heeft 2 dagen in het ziekenhuis gelegen en mocht daarna weer mee naar huis. De hele week is hij nog thuis gebleven, kreeg hij medicijnen en moest zijn temperatuur 2 keer per dag opgenomen worden. Kwam hij boven de 38,5 graden dan moesten we direct bellen.
Terugdraaien
Als ouders zijnde ga je de film terugdraaien. Hebben we signalen gemist? Hadden we eerder moeten bellen? Natuurlijk heeft het weinig zin om daarover na te gaan denken, maar blijkbaar waren we niet de enige. Ook de leraar was zich aan het bedenken of hij signalen had gemist in de dagen voorafgaand aan die blindedarmontsteking. Ik heb het op de controle twee weken later nog besproken met de zuster, maar ook deze zei dat we juist gehandeld hadden op het juiste moment.
Het was behoorlijk schrikken voor ons hele gezin, maar gelukkig voelt onze stoere man zich nu weer prima. Heb jij wel eens met een acute blindedarmontsteking te maken gehad? En hoe was dat? Laat het me weten in de reacties hier beneden.
Let op: Heb jij het vermoeden dat jij of 1 van je gezinsleden een acute blindedarmontsteking heeft, neemt dan direct contact op met een arts!
Gelukkig nog nooit meegemaakt maar wat schrikken voor jullie zeg. Gelukkig gaat het nu beter. Vertroetel hem maar lekker.
Gelukkig niet meegemaakt wel schrikken zeg pfff moet er niet aandenken en jullie hebben juist goed gehandeld om naar de dokter te gaan en gelukkig gaat het beter met je zoontje