All You Need Is Love, het tv-programma uit mijn jeugd, bestaat dit jaar 25 jaar. Ik weet nog dat ik vroeger samen met mijn moeder op de bank zat en hier naar keek. Mijn moeder snotterend en huilend als twee mensen zich in de armen vielen. Ik keek haar dan vreemd aan terwijl ik een pakje zakdoekjes naar haar toe schoof. Gek mens. Huilen om een paar onbekenden. Dat veranderde jaren later. De show van Kerstavond werd mijn favoriet, liefdes die elkaar na maanden weer in elkaars armen lieten vallen. Heerlijk om te zien, zo romantisch! Dat All You Need Is Love van generatie op generatie overgaat bewees zich afgelopen weekend.
Snotterend op de bank
Ik kijk All You Need meestal terug. Het is net op een avond waarop de kinderen later op mogen blijven en liever naar een leuke film kijken. Vaak kijk ik het op zondagochtend terwijl de kinderen samen aan het spelen zijn. Zo ook dus gisteren. De doos tissues staat hier standaard op tafel want nu ik zelf moeder ben kan ik echt een emotioneel wrak zijn.
Robert was op tv bezig met het voorbereiden van een huwelijksaanzoek en ik zat half snotterend, half lachend met tranen die over mijn wangen rolden op de bank. Zoonlief schoof de doos tissues naar me toe terwijl hij nog een hap van zijn croissantje nam. “Hier hoef je niet om te huilen. Ze zijn toch gelukkig? Het is toch leuk?” Ja, daarom juist. Het was lief, het was leuk en ik begreep die vrouw. Ik had ook kinderen voor mijn huwelijk en ik wilde destijds niks liever dan dezelfde achternaam hebben. Inmiddels ben ik al jaren getrouwd, maar toch. Ik voelde wat zij voelde.
Voor de laatste keer
Eerlijk is eerlijk. Allemaal die verre liefdes die herenigd worden zijn natuurlijk hartstikke leuk, maar ik vind All You Need nu juist zo leuk omdat er ook aan de familiebanden wordt gedacht. Zoals die Australië-reis. Een paar weken geleden zat ik, samen met manlief, al snotterend op de bank omdat 2 jonge broers elkaar weer in de armen konden sluiten nadat de jongste ontzettend ziek was geweest. En daarna kwamen die 2 broers die 23 jaar geleden ook al in All You Need zaten.
Afgelopen weekend kwam het hele grote gezin van 8 broers en zussen in de show. De woorden die mij dan door mijn hoofd schieten zijn: Dit is de laatste keer dat ze elkaar in levende lijve zullen zien. Allemaal van die lieve opa`s en oma`s tussen de 70 en 90 jaar, 7 stuks in Nederland en de oudste woonde in Australië. Ik vond het prachtig om te zien, ook hoe een aantal van die broers nog van die heerlijke spontane kwajongens-streken aan zich hadden. Ik zat dus dikke tranen te huilen op mijn bankje en mijn zoon aaide me over mijn arm. “Fijn he? Dat ze elkaar nog gezien hebben.” en hij gaf me een tissue aan…
Zit jij ook met een doos tissues op je schoot naar All You Need Is Love te kijken?