En toen zat er een huilende vrouw tegenover mij

Je hebt van die dagen in het leven van een kind die zijn spannend. Vervelend spannend, leuk spannend, we hebben het afgelopen week allemaal meegemaakt. Het ene moment krijg je een paar spuiten in je arm, het volgende moment sta je kleding uit te zoeken voor die superspannende presentatieviering. Als moeder zijnde sta je aan de zijlijn toe te kijken. Trots, op je steeds groter wordende kind. Maar sommige dingen zijn voor kinderen vaak moeilijk te begrijpen. Want hoe reageer je als die vreemde vrouw tegenover je ineens verdrietig wordt?

Een cadeautje

Afgelopen zondag had dochterlief haar presentatieviering in de kerk van een nabijgelegen dorp. Samen met ruim 40 andere communicanten wipte ze zenuwachtig op en neer toen ze zag hoe vol de kerk zat. De kinderen deden het goed. Ze hadden goed geoefend, ze hadden plezier en dat vond ik toch het belangrijkste.

Omdat het de week voor Pasen was, had de pastoor bedacht dat de kinderen hun zelfgemaakte Palmpasen stokken misschien naar het woonzorgcentrum aan de overkant van de kerk konden brengen. Jong en oud samenbrengen vond hij een goed idee. Dochterlief knutselde vol overgave aan haar Palmpasen stok en was er trots op. “Hier ga ik een opa of oma vast heel blij mee maken!” glunderde ze.

Lees ook: een overleden huisdier, hoe ga je daar mee om?

Op naar het woonzorgcentrum!

De kinderen kregen tijdens de viering van meneer Pastoor een blaadje mee. Daar stond een kamernummer op. Goed geregeld, zo kregen niet een aantal mensen meerdere stokken maar werd het netjes verdeeld. Ik merkte aan dochterlief dat ze wel een beetje nerveus was, zomaar bij een vreemde persoon naar binnen lopen en je eigen knutseltje overhandigen.

We keken op ons blaadje welk kamernummer we hadden en zochten, samen met die andere ruim 40 communicanten inclusief ouders, broertjes en zusjes, in dat woonzorgcentrum naar ‘onze’ kamer. Het was een drukte daar op die gangen. Toen we eenmaal de juiste kamer hadden gevonden, klopten we op de deur. Een oude mevrouw zat in haar stoel en at een appeltje. Verbaasd keek ze op.

Ik legde haar uit wat we kwamen doen. Dat de communicanten een Palmpasen stok hadden gemaakt en dat dochterlief haar stok cadeau wilde geven aan deze mevrouw. Mevrouw was er blij mee en prees onze jongedame om haar knutselkunsten. Dat had ze toch maar mooi gemaakt! “Maar ik heb niks voor jou! Wat erg!” zei ze. Dochterlief moest een beetje lachen. “Ik hoef er niks voor terug.” zei ze. “Het is een cadeautje.”

Als alles een beetje anders loopt…

De mevrouw vroeg haar wat dingetjes. Hoe oud ze was, wat haar naam was, of ze het spannend vond om de communie te doen. En toen vertelde ze haar dat ze het zo fijn vond om bezoek te krijgen. Dat ze niet zo vaak bezoek kreeg en dat ze zich vaak alleen voelde terwijl ze altijd een heel druk en vol leven had gehad.

Voor ik het goed en wel in de gaten had vertelde deze mevrouw me over haar leven. Wat ze allemaal had gedaan en dat ze zo lang op zichzelf had kunnen blijven wonen. Dat ze nu 94 was en door een stomme val van de fiets nu niet meer zelfstandig kon wonen. Iedereen vertelde haar dat ze moest leren accepteren dat haar lichaam niet meer kon wat het die andere 93 jaar wel gewoon had gedaan. “Het is heel erg moeilijk om te accepteren dat je lichaam niet meer wil terwijl je hoofd dat wel wil.” Ik begreep haar worsteling. Ik zie het namelijk elke dag bij mijn zoon.

Ze huilde en ik zat naast haar. Haar hand in de mijne en ik huilde ook. Om haar verdriet, om haar worsteling en omdat ze vertelde dat ze zich zo eenzaam voelde. “Niemand heeft tijd. Iedereen moet zoveel. Zelfs die jonge kinderen. Die moeten zoveel tegenwoordig.” zei ze. Ik gaf haar gelijk.

Begrijp je wat er gebeurde?

Na een klein half uurtje zijn we gegaan. Manlief zat met dreumes buiten te wachten. Hij keek me aan. “Mam was met die mevrouw aan het huilen.” deelde de oudste mee aan zijn vader. “Ik had ook niet anders verwacht. Iedereen was al na 10 tellen buiten.” was zijn antwoord en hij glimlachte naar me. Ik haalde mijn schouders op. “Niks voor mij, in zo`n zorgcentrum werken. Ik luister naar de verhalen en neem alles mee naar huis.”

Eenmaal thuis vroeg ik de kinderen of ze begrepen wat er die middag gebeurd was. “Ja hoor. Die mevrouw was verdrietig. Ze heeft haar hele leven heel veel mensen en vrienden om zich heen gehad en nu niet meer. Nu voelt ze zich heel erg alleen.” Ik knikte. “Ik zou ook huilen als ik me zo alleen zou voelen.” Mijn zoon staarde naar de grond. “Het is moeilijk als je lichaam ineens niet meer doet wat je wil. Mensen begrijpen niet hoe dat is. Ze zeggen dat je dat moet accepteren maar dat is lastig. Dat maakte haar ook verdrietig.” zei hij.

Ik besloot verder niks meer te zeggen. Ze begrepen wat er was gebeurd. Ze begrepen haar verdriet. “Wel fijn dat ze zo blij was met mijn Palmpasenstok die ik speciaal voor haar gemaakt heb.” zei dochterlief nog. Ja, dat was ze zeker.