En toen zaten we op de spoedpost met tweedegraads brandwonden

Soms lopen de dagen compleet anders dan je van tevoren gepland hebt. Afgelopen weekend ging ik samen met de drie kinderen op visite bij familie. Hartstikke gezellig natuurlijk. Maar dat een ongeluk in een klein hoekje zit ondervond ik deze bewuste zaterdagmiddag. Wat als een leuke middag begon veranderde in een seconde in een nachtmerrie. En toen zaten we op de spoedpost met tweedegraads brandwonden.

Tweedegraads brandwonden: wat te doen?

Bij brandwonden moet je altijd contact op nemen met een arts. In onderstaand geval had ik niet direct door dat het om tweedegraads brandwonden ging, vandaar mijn twijfels in het begin.

In mijn uppie

Omdat manlief moest werken besloot ik in mijn uppie op familiebezoek te gaan. Normaal gesproken zijn de zaterdagen daar in ons huis niet zo geschikt voor vanwege de tijd waarop onze dochter bij Jong Nederland moet zijn, maar nu was de tijd verplaatst naar de avond waardoor we de middag vrij hadden.

De kinderen hadden er zin in, pakten wat spulletjes mee om te spelen en ik pakte de tas van onze dreumes in. We stapten in de auto en zongen onderweg gezellig mee met de kerstliedjes die op de radio waren. Eenmaal aangekomen op plaats van bestemming was het ook gezelligheid ten top.

Een hapje eten

De kinderen vermaakten zich alle drie optimaal. Onze dochter speelde hartstikke leuk met onze dreumes waardoor ik op mijn gemak kon bijkletsen. Er werd gevraagd of we een hapje bleven eten. Ze hadden allerlei lekkere dingetjes in huis gehaald: pizzabroodjes, worstenbroodjes, ragoutbroodjes, allerlei salades, stokbrood en gebak.

Ik keek op de klok, het was 4 uur en ik zei dat dit prima kon. Ik moest wel uiterlijk 6 uur weg aangezien onze dochter dus naar Jong Nederland moest. “Dan eten we gewoon een beetje op tijd.” zei werd gezegd. De kinderen vonden het ook een goed plan, die hadden wel oren naar die pizzabroodjes.

Maar toen…

Zoals ik al zei zit een ongeluk in een klein hoekje, gebeuren dingen in een fractie van een seconde, in dat ene moment van onoplettendheid. Familielid wilde de oven aanzetten om de broodjes warm te maken maar kreeg het niet voor elkaar. “Weet jij hoe het werkt?” vroeg ze aan mij. Ik stond op en liep naar de oven, het bleek een combimagnetron te zijn. Ik drukte op wat knopjes en hoorde ineens een harde gil achter mij.

In een tel draaide ik me om en zag dat onze dreumes de verwarmingsbuis vast had met zijn linkerhandje. Ik greep hem vast en trok zijn hand los van de verwarmingsbuis. Op dat moment voelde ik dat deze kokend heet was, alsof ik een fluitketel vast had die net van de kook af was. Ik liep naar de kraan en stopte zijn hand onder het lauw stromende water. Hij stopte niet met huilen en dat baarde me nogal wat zorgen. Ik kon ook niet goed zien hoe het met zijn handje was omdat hij zijn handje gesloten hield.

Dokter of geen dokter?

Iets in mij twijfelde. Moest ik een dokter bellen? Zouden ze het niet belachelijk vinden als ik zou bellen vanwege een pijnlijk handje? Ik riep mijn oudste zoon. “Bel oma.” In dit soort gevallen heb ik mijn moeders raad nodig. Ik vertelde snel wat er gebeurd was en ze hoorde onze dreumes krijsen. “Koelen onder lauw stromend water en de spoedpost bellen. De dokter zal zelf aangeven of je moet komen of niet.” zei ze.

Ik belde de spoedpost en heb het verhaal uitgelegd. Op dat moment deed onze dreumes zijn handje een beetje open en zag ik losse vellen aan zijn vingers hangen. “Er hangen losse vellen aan zijn vingers!” zei ik tegen de telefoniste. Ik moest blijven koelen en over een half uurtje daar zijn. En dus verzamelde ik korte tijd later de kinderen en hun spullen en sprong in de auto.

Hij had tweedegraads brandwonden

We werden snel geholpen. Al die tijd bleef dreumes krijsen en met zijn handje zwaaien. De dokter hielp hem snel en onze dreumes bleek tweedegraads brandwonden te hebben op zijn vingers. Hij kreeg een flinke dot crème in zijn handje gespoten en werd verbonden. Morgen moesten we terug komen.

Mijn oudste zoon was een beetje van slag en onderweg naar huis vroeg ik hoe het met hem ging. “Je ging naar het ziekenhuis. Ik had dat niet verwacht. Je was zo rustig dat ik dacht dat het wel meeviel allemaal maar nu ik zijn hand heb gezien was het toch best erg.” Ja, ik was inderdaad de rust zelve. Om de een of andere reden word ik in dit soort gevallen juist heel kalm.

“Wat had je gedaan als ik in paniek was geweest?” vroeg ik mijn zoon. Hij dacht even na. “Waarschijnlijk ook in paniek geraakt.” zei hij. “En wie had je moeten troosten als je in paniek was geraakt?” vroeg ik weer. “Jij.” was zijn antwoord. “Begrijp je dat ik jouw paniek niet kon gebruiken op dat moment? Ik had al mijn aandacht voor je broertje nodig en jouw hulp voor de telefoon.” Hij begreep het. “Als mama`s in paniek raken is er echt iets heel ergs aan de hand. Dat weten alle kinderen.” zei hij.

Toen iedereen sliep

Toen iedereen in bed lag ben ik de dag gaan overdenken. Wat was er gebeurt? Had ik het kunnen voorkomen? Had ik beter op moeten letten? Was het mijn schuld geweest? Ik was altijd zo alert op stopcontacten en koffie, thee of andere spulletjes op tafels bij ons en bij andere mensen en dan gebeurde dit. Ik voelde me echt een slechte moeder.

Later trok dat een beetje bij. Ik kon mezelf verwijten gaan lopen maken, maar dat had weinig zin. Ik snapte gewoon niet dat een verwarmingsbuis zo heet kon worden dat je er in een tel zulke brandwonden aan over kon houden. Dat was eigenlijk nog wat me het meest boos maakte. Ik sprak nog met ons familielid en ook zij voelde zich schuldig maar ze had ook echt geen idee dat die verwarmingsbuis zo warm was geworden. Ze had wel aan de verwarming zelf gevoeld, net als ik gedaan had, maar die was niet zo warm geweest. Diezelfde week nog kocht ze foamen buizen die je om de verwarmingsbuis heen kon schuiven.

Met dreumes gaat het overigens goed. Hij had de eerste dag veel pijn, daarna leek hij het verband om zijn hand eerder irritant te vinden omdat het hem beperkte in zijn doen en laten. Het werd er dus met enige regelmaat vanaf getrokken. Vanaf zaterdag zijn we dagelijks bij de huisarts geweest om het verband te vernieuwen. Wel ben ik echt geschrokken van hoe zijn handje er nu uit ziet. Zijn middelvinger en ringvinger zijn vuurrood, op zijn wijsvinger zitten twee flinke blaren.

Volgens de arts die ik zondag sprak houdt hij er verder niks aan over en dat is wel een geruststelling. Ik weet in elk geval dat ik nu ook alert ben op verwarmingsbuizen, zeker in de wintermaanden.

Hier kun je lezen hoe het een maand later met onze dreumes ging

Heb jij wel eens een dergelijke situatie meegemaakt?