In de herfstvakantie met het vliegtuig op vakantie gaan leek ons een prima plan. Even de zon opzoeken na een kwakkelige zomer. Wie had durven dromen dat de zomer in Nederland zijn intrede zou doen juist op het moment dat wij onze koffers pakten om richting het zonnige Zuiden te vliegen? Niet getreurd! We hadden zin in onze vakantie op het prachtige Mallorca en vertellen je graag hoe de heenreis ging.
Inhoudsopgave
Vliegen vanaf Schiphol
We hadden via Tui ons hotel geboekt. Helaas betekende dat, dat we alleen vanaf Schiphol naar Mallorca konden vliegen. De kinderen vonden het spannend en Schiphol is toch eigenlijk wel heel erg speciaal. Zo groot, zo veel te zien en ( in hun beleving ) voor het eerst vliegen.
Voor mij was het ook alweer een jaar of 15 geleden dat ik voor het laatst op Schiphol was. Ik had geprobeerd de kinderen een beetje voor te bereiden. Er zouden douanes zijn, lange wachtrijen, ze konden gefouilleerd worden en het zou er megadruk zijn. Zelfs midden in de nacht, wanneer wij op Schiphol zouden zijn. We vlogen namelijk met de eerste vlucht om kwart voor 6 in de ochtend naar Palma.
Zoals bij de Jetsons
Hoe anders bleek het te zijn? Waar ik had verwacht dat we, zoals vanouds, in lange rijen zouden staan voor het inchecken, hoefde ik nu alleen maar mijn paspoort in een kastje te leggen. Het werd gescand, alle namen van mijn mede-passagiers verschenen in beeld en de boardingkaarten werden direct uitgeprint. O, gaat dat zo tegenwoordig? Het voelde een beetje als een aflevering van The Jetsons ( Ken je die nog van vroeger? )
Ook de koffers afgeven bleek volautomatisch te gaan. Koffer in een hokje plaatsen, op een computer een paar keer op ‘JA’ drukken en flop, weg was je koffer, onderweg naar het vliegtuig. Ook dit ging razendsnel en duurde nog geen 5 minuten.
Door de security
We konden aan de wandel gaan en mochten op zoek naar onze gate. Voordat we daar waren mochten we eerst door de security. Ook weer lekker hightech en vliegensvlug allemaal. Alle spullen afgeven, in bakjes doen die door een scanner konden en zelf in een scanapparaat welke in 3 seconden je hele lichaam scant. Vervolgens werden we nog allemaal gefouilleerd.
Voor de kinderen was dit allemaal nieuw, maar voor ons dus ook. Ik vond het zelf in rap tempo gaan maar vond het wel een beetje eng met kinderen erbij. Ik ben een echte moederkloek en wil ze dus allemaal gewoon lekker bij mij in de buurt en in mijn gezichtsveld houden, maar er wordt door de security wel allemaal een beetje vaart opgezet.
Manlief en 3 kinderen waren al door de security heen, ik hoorde nog een dame vragen of ze mijn dochter mocht fouilleren terwijl ik nog mijn tas met babyhapjes leeg aan het halen was. Maar goed. Aan de andere kant wel fijn dat je geen uren in de rij hoeft te staan met oververmoeide, jengelende kinderen die net een nacht slaap hadden gemist.
We hadden nog tijd om een beetje te shoppen, al vonden de kinderen er weinig aan. We besloten daarom om maar een broodje te eten voordat we gingen boarden. Aan boord zou geen eten geserveerd worden en om nou te wachten tot we op Mallorca waren met ons ontbijt, dat duurde me wat te lang. De kinderen kregen van de spanning niet echt wat op en dat begreep ik ook wel. Om 4 uur in de ochtend zag ik 2 stuiterende kindjes voor me aan tafel zitten, kijkend naar dat grote vliegtuig voor hun neus. Mooi om ze deze ervaring te kunnen meegeven.
Strontvervelend kind
Nog steeds was ik aan het wachten op die douane die ik zo goed kende van vroeger: paspoort afgeven, een paar tellen blijven staan terwijl iemand je onderzoekend aankeek en weer doorlopen. Maar die persoon kwam nergens voorbij. Ineens stonden we bij de gate en voor we het in de gaten hadden zaten we in het vliegtuig. Nu kon het stuiteren bij de kinderen helemaal beginnen.
Boekjes werden uit de hoofdsteunen gehaald en bekeken, raampjes werden open en dicht gemaakt, neuzen werden tegen raampjes gedrukt. Hoe zou het voelen, hoe zijn het zijn? Hoe hard ging zo`n vliegtuig eigenlijk?
Het personeel van Tui Fly was uiterst vriendelijk. De stewardess kwam direct naar me toe om uit te leggen dat ze flesjes konden opwarmen voor de baby in de magnetron, mocht dat nodig zijn. We kregen uitleg over de babyriem en hoe deze vastgemaakt moest worden en ik kreeg een kussentje voor mijn kleine menneke.
Ons kleine menneke vond er echter weinig aan. Zijn levensmotto is volgens mij echt: Stilstaan is achteruitgaan. Zolang je niet beweegt is het huilen geblazen, zodra je wel beweegt is hij een klein blij ei. Zo ook dus in het vliegtuig. Bij mij op schoot zitten was drie keer niks. Hij huilde, werd boos, wilde niet drinken, wilde niet bij papa, wilde niet uit het raampje kijken, wilde niet slapen, kortom: hij was dat vervelende rotjoch waarvan je de ouders vervloekte dat ze het uberhaupt in hun hoofd hadden gehaald een vliegvakantie te boeken. En toen bleek ook nog dat we vertraging hadden…
Vertraging
In eerste instantie was er een passagier niet aanwezig, daar werd op gewacht. Later werden de koffers uit het laadruim gehaald en toen ineens was er toch die vermiste passagier die nog graag meewilde. Zo werden we uiteindelijk na een korte vertraging toch achteruitgeduwd. Nu had ik helemaal 2 stuiterende kinderen naast me zitten. En toen hoorde ik mijn oudste zoon ineens roepen: “We gaan weer terug naar de gate!” Ik dacht nog bij mezelf dat hij een grapje maakte, maar dit bleek niet zo te zijn. We gingen echt terug naar de gate en kregen ook direct van de piloot te horen waarom. Er was blijkbaar 1 lampje wat niet werkte en daarom kwam de technische dienst even kijken. Dit zou een minuut of 10 duren.
Alles bij elkaar hebben we een klein uurtje vertraging gehad en werden we goed op de hoogte gehouden door de piloot. Dat vond ik fijn en dit gaf ook duidelijkheid naar de kinderen toe. Geen uren wachten, maar nu een minuutje of 10 en vervolgens weer een minuutje of 10. En toen kon de pret eindelijk beginnen…
We gaan vliegen!
Het vliegtuig begon eindelijk met taxieën en ik voelde zelf ook de kriebels in mijn buik. Opstijgen vond ik altijd het leukste. De motoren die je steeds harder hoort, dat gevoel achteruitgedrukt te worden in je stoel alsof je gelanceerd wordt. En dat ene moment waarop je voelt dat de wielen van de grond komen, het idee dat je vanaf dat moment echt vliegt. Dat zijn de momenten waar ik echt naar uitkijk.
Zonsopgang vanuit het vliegtuig
Ook de kinderen vonden dit moment erg tof. Tijdens de vlucht vielen ze gelukkig alledrie eventjes in slaap en zo kon ik ook een half uurtje mijn ogen dicht doen. Het mooie van een vroege vlucht is dat je de zon kunt zien opkomen. Een specialere zonsopgang is er gewoonweg niet.
Na een kleine 2 uur werd de landing ingezet. Iets waar ik normaal gesproken vrij angstig voor ben omdat ik heel snel flink veel last krijg van mijn oren. Dit keer gelukkig niet. De piloot vloog rustig en geleidelijk omlaag waardoor ik vrijwel geen last had van mijn oren. Kijk, dat is nog eens een goed begin van de vakantie.
Het landen ging ook goed. Langzaamaan zie je de huizen en het strand dichterbij komen. Vervolgens zie je het vliegveld verschijnen. Ik vertelde de kinderen dat ze een plof konden voelen. Die plof was van het neerkomen op de landingsbaan. “Goed vasthouden!” zei ik. Een paar tellen later voelden we de plof, gevolgd door het harde remmen van de piloot. We waren op Mallorca! ( In een volgende blog lees je meer over het park waar we logeerden.)
Wat vind jij van vliegen? Ik lees het graag in de reacties