De laatste buikfoto
Een paar weken geleden riep ik nog heel hard dat ik het echt niet erg zou vinden om deze zwangerschap de 42 weken aan te tikken. In de praktijk is dat iets anders. Zodra je richting die 40 weken gaat ben je er ook wel een beetje klaar mee. Tel daar bij op dat ik al een kleine 2 weken last had van voorweeën en je kunt je voorstellen dat ik er behoorlijk klaar mee was. Vandaag vertel ik je hoe mijn bevalling verliep.
Inhoudsopgave
Wachten, wachten, wachten…
Omdat ik dus last had van die voorweeën waren er echt wel momenten waarop ik dacht: “Nu gaat het gebeuren” maar meneertje bleef lekker zitten. Ik was er vast van overtuigd dat hij 26 oktober geboren zou worden, maar juist die dag voelde ik helemaal niks. Pas in de avond, rond half 11 kreeg ik weer last van voorweeën en dat zorgde meteen voor stress aangezien Daelyn de 27e jarig was. De kinderen verveelden zich ondertussen behoorlijk. Dave moest gewoon werken en ik durfde het huis niet uit. We waren letterlijk aan het wachten op de baby.
Nu nog leeg…
Gebroken vliezen
Op vrijdagmiddag was ik nog aan het appen met mijn schoonzus en vertelde haar gekscherend dat onze zoon waarschijnlijk zou gaan dwarsliggen. Hij zou vast en zeker in het weekend komen als het bij Dave op het werk hartstikke druk zou zijn. Maar ook die hele vrijdag bleef het rustig. Op vrijdagavond ging ik naar bed met de gedachte dat het nog wel een tijdje zou gaan duren aangezien ik ook geen last meer had van die voorweeën.
Het bleek de stilte voor de storm want op zaterdagochtend om half 7 ging Dave zijn wekker. Ik deed een half oog open om te kijken hoe laat het was en of hij niet opnieuw in slaap zou vallen toen ik een soort ‘knap’ voelde in mijn buik. Daarna voelde ik iets wegstromen. Ik tikte Dave aan die meteen opsprong, het licht aandeed en me met grote ogen aankeek. “Je vliezen zijn gebroken!” zei hij direct. Ik knikte en we schoten samen in de lach. Ja, die zoon van ons was dus echt een dwarsliggertje.
Geen weeën?
Ik had geen weeën en bleef dus nog rustig in bed liggen. Ik belde wel even mijn broer die vroege dienst had en op het punt stond naar zijn werk te gaan. Hij beloofde me te bellen in zijn pauze, mocht er eerder iets zijn dan moesten wij bellen. Rond de klok van 8 uur voelde ik iets in mijn buik. Een wee. Het zou dus toch beginnen vandaag. Een half uurtje laten waren de kinderen wakker en kropen bij ons in bed. We besloten ze te vertellen dat de vliezen waren gebroken en dat ik weeën had maar dat we niet wisten hoe de dag ging verlopen. Misschien werd vandaag hun broertje geboren, misschien morgen pas. Misschien zou ik thuis bevallen, misschien moest ik naar het ziekenhuis.
Damiën belde mijn moeder die een half uurtje later op de stoep stond. We hebben nog rustig ontbeten en ik bleef weeën houden om de 8 a 9 minuten. Ik kon goed mijn dingetjes tussen de weeën door doen. Rond 11 uur belde mijn broer en vroeg hoe het was. Ik zei dat hij waarschijnlijk zijn dienst prima kon afmaken, dat dit niet echt opschoot. Hij beloofde weer later te bellen en anders moesten wij bellen.
Vol verwachting…
Nadat ik opgehangen had, kreeg ik ineens meer last van weeën. Ik hield de tijd bij en ze kwamen om de 2 a 3 minuten. Dave vond het tijd om de verloskundige te bellen en dat heb ik ook gedaan. Rond de klok van 12 uur kwam ze binnenlopen. Ze keek me aan en zei: “Je staat er nog aardig rustig bij.” Ik haalde mijn schouders op en vertelde haar dat de voorweeën 10 keer erger waren. We besloten te kijken hoeveel ontsluiting ik had. 4 centimeter. Niet verkeerd en dus liep ik weer naar beneden voor een kommetje soep. De verloskundige zou een uurtje later terugkomen, ze moest even wat visites rijden.
Weeënstorm
Die soep heb ik nooit opgegeten. Mijn broer werd halsoverkop gebeld en ook de verloskundige werd door Dave gebeld. Ik kreeg ineens last van heftige weeën die zich erg snel opvolgden. Rond de klok van 1 uur bleek ik 6 centimeter ontsluiting te hebben. Ik ben boven gebleven op mijn kamer en heb iedereen gevraagd me even met rust te laten. Ik kon me zo beter concentreren op het opvangen van die verschrikkelijke, pijnlijke weeën die van mijn rug naar mijn buik gingen en weer terug. Dave kwam nog even boven kijken en vroeg hoe het ging. Ik zei dat het pijnlijk was, gevolgd door: “Volgens mij heb ik persdrang.”
Hij riep de verloskundige die meteen naar boven kwam. Ik bleek inderdaad volledige ontsluiting te hebben en mocht om 13.45 uur beginnen met persen. Het was pittig, pijnlijk en achteraf gezien heel snel. Om 13.56 uur was Landon er. De kinderen zaten in de tussentijd gewoon beneden en op de trap en vertelden achteraf: “We hoorden je schreeuwen en toen een baby huilen. Toen wisten we dat ons broertje er was.”
Mijn moeder maakte deze prachtige foto van de kinderen vlak na de geboorte van Landon. Een beetje onduidelijk, maar hij zegt zoveel!
Hoe kijk ik terug op de bevalling?
Dat is de vraag die verloskundigen en de kraamverzorgster me stelden. Hoe kijk ik erop terug? Ik heb er geen negatief gevoel bij. Ik werd wel op het allerlaatste moment erg onzeker. Vanaf het moment dat ik persdrang had werd ik bang dat het niet zou lukken en vroeg ik me af of ik niet beter naar het ziekenhuis had kunnen gaan. Nadat Landon geboren was, wist ik dat ik niets liever had gehad dan een thuisbevalling. Het was zoveel rustiger en het is heerlijk om in je eigen douche te kunnen stappen, in je eigen fris opgemaakte bed en niet naar buiten te hoeven met een pasgeboren kindje. Ja, ik zou er direct weer voor kiezen.
Waar ben jij bevallen?
Wat een prachtige bevalling en onwijs mooie foto van je twee andere kanjers!
Oh die blije foto van de kids, zo ontroerend!! ❤
Ik ben in het ziekenhuis bevallen, maar was zoveel liever thuis gebleven!
Wat mooi om te lezen! Een prachtbevalling. Ik snap het moment van onzekerheid ook, er staat zo veel op het spel. Maar gelukkig ging alles goed en kun je er zo positief op terug kijken. De foto’s van jullie twee andere kindjes ontroeren me.
Zit ik hier keihard te janken. ..wat een geweldige foto en wat heb je het goed gedaan! Ik ben in het ziekenhuis bevallen en vond dat erg fijn. Het moest ook ivm mijn hoge bloeddruk. ..
Soms is er inderdaad geen keuze en dan zit je in het ziekenhuis gewoon beter. Ja, die foto vind ik ook echt geweldig. ♡
Mooi beschreven. Waardevol (ook voor Landon als hij groot is) zrlf heb ik vanaf de dag dat ik wist dat zwanger was bij alle drie een dagboek bijgehouden. Zo leuk en ontroerend om terug te lezen. ❤
Ik ben 3x in het ZH bevallen 2x ivm premature kindjes, de laatste ivm erg grote buik en vermoeden van zwangerschapssuiker. Werkte toendertijd als kraamverzorgster en wilde zo graag thuis bevallen.
Mooi dat je het tijdens de zwangerschap ook hebt bijgehouden. Daar ben ik helaas iets minder goed in, een dagboek bijhouden. 😉
Wat een prachtige foto van Damien en Daelyn!!!
Ik ben zelf bevallen op de OK in het ziekenhuis maar we waren eigenwijs en deden het alsnog even snel via de natuurlijke weg, alle OK-mensen hadden het nakijken ?
Wat een mooi bevallingsverhaald meid. De foto van damiën en daylin is echt geweldig! Die foto zegt alles ❤
Ja, lief he?