Nu zoonlief ouder begint te worden ontstaan ook bepaalde vragen. Door dingen die in de wereld gebeuren ontstaat bij hem regelmatig de vraag of dat soort dingen ook hier kunnen gebeuren. Aanslagen, maar ook natuurrampen. Wat als een komeet op de aarde stort? Zijn we dan uitgestorven? Net als de dino`s? Of een tsunami? Kan dat hier gebeuren? En zijn we dan dood? Orkanen? Bosbranden? En hoe zit het met aardbevingen? En dan rijst vooral de vraag of ik al eens zoiets heb meegemaakt. Dat ik aanwezig was bij de zwaarste aardbeving ooit in Nederland waargenomen, zorgde ervoor dat hij me met grote ogen aankeek.
Inhoudsopgave
Vertel, mama!
Hoe was het? Hoe oud was je? Hoe zwaar was die aardbeving? Wat voelde je? Allemaal vragen die elkaar in een rap tempo opvolgden. Ja, ik weet het nog. Die ene 13 april die je nooit meer vergeet. Het was in 1992 en ik was net 10 jaar, ongeveer zo oud als hij nu is. Wij woonden destijds in Roermond en ik ben die zondagavond gewoon naar bed gegaan. Geen idee wat er die nacht zou gebeuren.
Om 20 over 3 die nacht begon de beving. Van tijd had ik geen besef. Je ligt midden in een hele diepe slaap dus wat er om je heen gebeurt krijg je niet eens mee. Ik weet dat ik ineens voelde dat mijn bed wiebelde en dat vond ik vreemd. Een moment later werd ik uit bed getrokken en voordat ik het in de gaten had stond ik midden op straat. In mijn pyjama. Verdwaasd voor me uit te kijken. Het was donker buiten en druk.
Ik hoorde buurtbewoners met elkaar praten. “Een aardbeving! Een behoorlijke!” maar ik snapte niet zo goed wat dat inhield. Aardbevingen konden hier toch niet voorkomen? Dat gebeurde toch ver weg en zag je alleen op tv? Ik keek naar ons huis, dat stond er nog gewoon. Wel waren bij sommige mensen daken en schoorstenen beschadigd, zoveel begreep ik wel.
Veel schade
Na een tijdje zijn we naar binnen gegaan. Toen we de woonkamer inliepen zagen we de schade die ontstaan was. Potjes, vaasjes en meer van dat kleine ‘losse’ spul wat op de grond gevallen was. Onze voorruit was kapot en lag gedeeltelijk tegen het gesloten rolluik aan. Slapen lukt op zo`n moment niet meer, dus je kijkt verder. Op mijn kamer waren mijn zorgvuldig op een rijtje gezette barbies omgevallen. Dat was voor mij op dat moment nog 1 van de ergste dingen.
De volgende ochtend kreeg ik pas langzaam door dat er echt veel schade was. Mijn vader, die dakdekker was en normaal ver weg moest werken, werkte nu bij ons in de straat en bij de achterburen. Schoorstenen waren van daken gevallen in auto`s, overal lag puin en dat moest opgeruimd worden. Op dat moment dacht ik alleen maar: “Eigenlijk maar goed dat die aardbeving in de nacht was. Stel je voor dat ik daar net met de hond had gelopen en een schoorsteen was naar beneden gevallen…”
Nu ik volwassen ben
Nu ik als volwassen persoon terug kijk op die situatie kan ik me alleen maar indenken hoe verschrikkelijk het geweest moet zijn voor gezinnen. De angst die je op dat moment voelt. Als kind zijnde heb je dat besef niet, dan is je eigen wereld belangrijk. Nu, als moeder zijnde, zou ik ook mijn kinderen grijpen en naar buiten rennen zonder na te denken. Net zoals mijn ouders destijds deden.
In het bovenstaande filmpje werd gesproken over verzekeringen die de schades niet zouden vergoeden. Ik heb het nagevraagd bij mijn moeder en ze vertelde me dat mensen inderdaad de eerste 5000 gulden zelf moesten betalen. Daarboven zou het wel vergoed worden.
Ik kan me indenken dat er gezinnen waren die geen 5000 gulden hadden als ‘reservepotje’ en dat ze flink in de problemen moeten zijn gekomen om de schades te kunnen betalen. Ik zou niet weten waar ik het geld vandaan moest halen als het nu hier zou gebeuren. Je gaat er toch min of meer vanuit dat je verzekerd bent voor dat soort dingen.
In Nederland was voor ongeveer 170 miljoen gulden schade ( ongeveer 77 miljoen euro ) De aardbeving had een sterkte van 5,8 op de schaal van Richter en staat daarmee op nummer 1 van zwaarste aardbevingen ooit gemeten in Nederland. ( Bron: Wikipedia )
Kun jij je iets herinneren van de aardbeving in 1992?
Heftig hoor! Denk dat ik iets te jong was om me die aardbeving te kunnen herinneren.
Wel herinner ik me een paar jaar geleden dat het huis ineens begon te schudden; aardbeving!
Dat was in Groningen, zo’n vreemde gewaarwording!
In Groningen zijn er de laatste jaren meerdere achter elkaar geweest he?
Voor deze aardbeving was ik te jong om dat te beseffen..
Maar er is er ook eentje geweest een paar jaar later, heel licht maar, die ik wel heb gemerkt, ik lag toen in bed en ineens rolde ik uit het bed door het schudden en mijn vader riep “een aardbeving” en mijn moeder verklaarde hem voor gek maar de dag erna stond inderdaad in de krant dat er een lichte aardbeving is geweest.
Ik weet alleen niet meer precies wanneer dat was.
Ik kom uit Den hasg masr was in 1992 een weekje in een huisje van centerparcs vlakbij het episch centrum van de aardbeving ,,dat was idd even schrikken kinderen vielen snachts uit bed en pannen vielen van het aanrecht, pad de volgende morgen begrepen we wat er was gebeurt,
Raar is dat dan he? Dat je totaal geen besef hebt van wat er gebeurt.
Ja nu ik het lees, weet ik het weer. Maar alleen van het nieuws, want in het veilige Noord Holland gebeurde dit naturlijk niet. Maar het heeft wel indruk gemaakt, want ik kan me het nieuws nog herinneren. Maar jeetje 25 jaar geleden alweer. Ik voel me nu ineens wel oud 😉
Ja, dat dacht ik dus inderdaad ook. Alweer 25 jaar geleden. Waar blijft de tijd??