Vanaf de geboorte van je kleine kindje bezoek je het consultatiebureau. Hier kijken een arts en/of verpleegkundige hoe jouw kindje zich ontwikkelt. Groeit hij goed? Volgt hij netjes de lijn? Maar ze kijken ook naar de ontwikkeling. Of jouw kindje al bepaalde dingen kan die hij zou moeten kunnen op een bepaalde leeftijd. Denk aan rechtop zitten of lopen. Ook de inentingen worden hier gedaan, mocht je daarvoor gekozen hebben. Maar niet iedereen is blij met de adviezen van het consultatiebureau en daar zijn ook regelmatig discussies over.
Inhoudsopgave
Consultatiebureau of consternatiebureau?
Bij mijn oudste, die inmiddels al bijna 11 is, vond ik het consultatiebureau prachtig. Wegen, meten, advies inwinnen. Als nieuwe, jonge moeder was ik toch vrij onzeker, zeker als het om mijn borstvoeding ging. Had ik wel voldoende? Mijn kindje groeide en ontwikkelde zich prima en precies volgens de lijn. Niks om me zorgen over te maken dus.
Dochterlief was weer een ander verhaal. Als prematuurtje deed ze een beetje wat ze wilde en zo dronk ze dus ook niet aan de borst. Ik kolfde en gaf de borstvoeding uit de fles. Het consultatiebureau vond daar wat van en dat is de eerste keer waarop ik me niet kon vinden in hun adviezen. Mijn moeder zei: “Niks van aantrekken, jouw kind! Het ene oor in en het andere weer uit.” En dat deed ik. Toen er later dat jaar een vervangende arts tegenover me zat, was ik een beetje klaar met het consultatiebureau. Wie denken ze wel niet dat ze zijn?
Wat er was gebeurd
Mijn dochter is een lichtgewichtje, vanaf de geboorte al. Niet vreemd aangezien wij ( paps en mams ) ook lichter zijn dan de gemiddelde mens. De vervangende arts vroeg wat ik mijn 9 maanden oude baby te drinken gaf, aangezien het zomer was en de temperatuur aanzienlijk was. “Borstvoeding en ranja” was mijn antwoord. Haar ogen schoten nog net geen vuur. “Ranja?! Geef jij jouw kind ranja?! Daar moet je onmiddellijk mee stoppen, want jij bent een dik kind aan het kweken!” Ik durfde niks te zeggen en voelde me serieus een slechte moeder op dat moment.
Eenmaal thuis belde ik mijn moeder op om haar het hele verhaal te vertellen. Wat moest ik nou doen? Zou het serieus kwaad kunnen als mijn kind op warme dagen een beetje ranja in haar bekertje kreeg? “Je mag jouw kind gewoon ranja geven als je dat wil natuurlijk. Jouw kind niet dat van het bureau!” was moeders antwoord. En eigenlijk had ze daar natuurlijk gelijk in. Mijn kind, mijn regels. Nu is ze bijna 8 en nog steeds een lichtgewichtje, ondanks die ranja…
Die bemoeienissen!
En nu zit ik, jaren later, dus weer om de zoveel tijd op het consternatiebureau…ehm…consultatiebureau natuurlijk. Sorry. Zoonlief is inmiddels bijna 7 maanden en ik ben helemaal verzot op hem. Net zoals zijn grote broer en zus en zijn trotse papa. Afgelopen maand had onze stoere vent weer zijn check-up en helaas voor mij: ik had een vervangende arts omdat zijn eigen arts met zwangerschapsverlof was.
Lees ook: De eerste keer naar het consultatiebureau
Ik vind het nog steeds leuk om naar het bureau te gaan hoor, want het wegen en meten vind ik fantastisch. Zien hoe de kleine man groeit en zich ontwikkelt op mijn eigen borstvoeding. Het maakt me trots. Maar deze arts vond het blijkbaar nodig om even wat steekjes te geven die bij mij iets minder goed vielen.
Daar gaan we weer
Vanaf 4 maanden mag je bijvoeding gaan geven. Fruit en groente. Prima, maar zoonlief bleek dat helemaal niks te vinden en daarom ben ik er mee gestopt. De eerste 6 maanden hoeft een kind nog helemaal geen bijvoeding te hebben dus ik zag het niet echt als een probleem. Vanaf een maand of 5 ben ik langzaam met wat kleine hapjes fruit begonnen en dat vond hij wel prima. Zo introduceer je dus voedsel bij een baby: wanneer hij er klaar voor is en niet wanneer de maatschappij vindt dat hij er klaar voor moet zijn. Maar goed. Hij kreeg dus fruit, wat groente ( maar dat vond hij niks ) en wat pap, naast de borstvoeding die prima liep. Enige probleem was dat hij nou ineens weer in de nachten wakker werd…
Lees ook: Zelf fruithapjes maken
Ik dacht dat het wel zo moest zijn. In vrij korte tijd had hij een behoorlijk sprongetje gemaakt, werd zijn wereld een stuk interessanter en had hij geen tijd meer om op zijn gemak te drinken bij mij. De hond bestuderen of buiten naar vogeltjes kijken was veel leuker. En geef hem eens ongelijk. Maar wat hij op deze manier overdag gemist had aan voeding wilde hij dus in de nacht inhalen. Hij werd wakker tussen 4 en 6 uur, dronk een minuutje of 10 en sliep dan weer een uur of 3 door. Prima, als dat zijn ritme is. Maar de arts dacht er dus anders over. Dit was namelijk niet de bedoeling. Hij moest doorslapen, ik had misschien wel te weinig voeding, misschien dat ik het anders moest doen. Ze wist namelijk zeker dat ik helemaal kapot moest zijn aangezien ik een erg druk gezin had.
Onze balans is een prima balans
Ik was even verbaasd en wist me op dat moment geen raad. Ik stamelde nog wat in de zin van : “Valt wel mee” en “ik ben niet moe” tot “We genieten volop van ons gezin, we hebben ons nooit beter gevoeld volgens mij” Toen ik doorhad dat ze toch een beetje op mijn borstvoeding doelde, werd ik wat geïrriteerder. “Mijn voeding is prima en er komt genoeg uit. En als dat niet zo is dan past de natuur zich daarop aan. Dan zal hij namelijk vaker om een voeding komen waardoor ik weer meer melk produceer.”
Dat klopte wel volgens de arts, maar wist ik wel zeker dat ik ook echt goede voeding had? Had ik wel eens gekolfd? En wat kwam er dan uit? Er bestonden namelijk prima alternatieven en 6 maanden borstvoeding geven was al bewonderenswaardig. Ik zat haar verbaasd aan te staren maar wist niks te zeggen. Wilde ze me nou laten stoppen met borstvoeding?
Ging het wel goed met mij?
Ik ben weggegaan maar werd een weekje later gebeld door de verpleegkundige. Of alles wel goed ging want de arts maakte zich toch wel zorgen of het wel goed ging met mij. Met 2 oudere kinderen en een baby had ik best een druk gezin en als ik dan ook nog gebroken nachten had…
Ik heb het dit keer wel gezegd. Het ging en gaat prima. Ik heb geen moeite met die nachtvoedingen. Misschien voelt onze man zich een beetje alleen, wil hij gewoon even knuffelen of heeft hij dorst omdat het wat warmer is. Weet ik veel. En wat maakt het eigenlijk ook uit waarom hij wakker wordt? Hij groeit goed, volgt zijn eigen perfecte lijn, is vrolijk en geliefd. Wat wil een kind nog meer? Inmiddels heeft hij trouwens weer een nieuw ritme gevonden en slaapt hij door tot ongeveer 7 uur in de ochtend. ( Meer lezen over nachtvoedingen? Lees dan ook eens dit interessante artikel op de site van Kiind Magazine )
Onzeker
Want eigenlijk maakt het consultatiebureau mij dus steeds weer opnieuw hartstikke onzeker terwijl mijn gevoel me verteld dat ik het prima doe. Ik kijk naar mijn kind en volg zijn behoeftes. Daarnaast let ik goed op mezelf en op mijn eigen voeding. Het is niet voor niks “Je kunt alleen maar goed voor een ander zorgen als je goed voor jezelf zorgt.”
Ik ben wel benieuwd hoe anderen het consultatiebureau nou eigenlijk ervaren. Vind je het prettig om er naar toe te gaan? Of word je juist onzeker van hun goedbedoelde adviezen? Laat me weten hoe jij hierover denkt in de reacties hier beneden.
Avery slaapt al sinds dat hij 3 maanden oud was niet meer door. Ik kreeg alle tips die ik al op internet gevonden had en al geprobeerd had en gelukkig snapten ze heel goed dat ik er al serieus mee bezig was geweest. Bij mij zeiden ze de allereerste keer zelf al dat ze adviezen gaven maar dat ik vrij was om zelf te bepalen met welke adviezen we iets gingen doen. Zolang de kleine het goed doet is er niks om je druk over te maken. Als ik de verhalen van anderen hoor hebben wij echt geluk met onze artsen. Ze respecteren onze beslissingen. Laat je niet gek maken en kijk gewoon naar je kleintje. Als hij goed groeit, goed ontwikkelt en vrolijk is doe je het goed als moeder vind ik.
Helemaal mee eens! Wat fijn dat jullie artsen het op die manier benaderd hebben.