Wij vrouwen zijn maar rare wezens. We kijken tegen andere vrouwen op, kunnen fantastische peptalks geven zodat iemand de wereld aan lijkt te kunnen, maar we kunnen ook jaloers zijn en zelfs andere vrouwen helemaal omlaaghalen. Vaak heeft dat te maken met zelfvertrouwen. Stiekem willen we namelijk allemaal die ene mooie vrouw zijn die we op straat of in de film gezien hebben. Ik ook, eerlijk is eerlijk. Want zij is helemaal perfect.
Inhoudsopgave
Je zelfvertrouwen als kind
Als kind zijnde had ik zelfvertrouwen. Ik dacht nergens over na. Ik was kind, ik speelde, kocht samen met mijn ouders de kleren die ik leuk vond en ik mocht een eigen mening hebben zolang ik die op respectvolle wijze deelde met iemand anders. School was mijn veilige haven. Ik heb me er altijd prima gevoeld, ik had veel vriendjes en vriendinnetjes, haalde goede cijfers en had leuke leraren. Van het woord ‘zelfvertrouwen’ had ik nog niet echt gehoord. Ik was gewoon mezelf en de wereld om me heen vond dat prima en accepteerde me. Ik was gelukkig, vrolijk en had nooit echt verdriet ergens om.
Je zelfvertrouwen als tiener
Dingen kunnen veranderen. Toen ik naar de middelbare school ging vond ik dat wel een beetje eng. Een grotere school met meer leerlingen die ook nog eens ouder waren dan mij. Veel klasgenoten gingen naar een andere school. Gelukkig was er 1 klasgenootje van de basisschool waarbij ik in de brugklas kwam.
Ik denk wel eens terug aan die middelbare schooltijd. Wat is er gebeurd met dat vrolijke kind van de basisschool? Hoe kon het gebeuren dat in een paar jaar tijd mijn zelfbeeld zo laag werd? Dat ik zo weinig vertrouwen had gekregen in mijn kennen en kunnen? Waarom heb ik niet van me afgesproken toen ik gepest werd? Waarom heb ik het toegelaten? En waarom heb ik het mij zo laten raken?
Als je niet meer naar school wil
Mijn basisschooltijd was fantastisch, mijn middelbare schooltijd was dat in mindere mate. Ik heb zeker mijn leuke momenten gehad met bepaalde mensen, maar er waren dus ook een paar mensen waardoor ik niet meer naar school wilde. Door hun gedrag zat ik als 15-jarige bij mijn moeder op schoot te huilen. Door hun gedrag kon ik niet meer slapen. En door hun gedrag daalde mijn zelfvertrouwen.
Door hun woorden voelde ik mij dik, vies, lelijk en dom. En door hun woorden wilde ik niet meer eten in de hoop dat ik zou afvallen. Door hun woorden durfde ik geen mensen meer aan te spreken omdat ze me waarschijnlijk toch dom zouden vinden. En het was dankzij hun woorden dat ik elke morgen met trillende handen en een misselijk gevoel in mijn buik op de fiets stapte.
Stoppen met school
Ik besloot uiteindelijk te stoppen met school. Plannen en organiseren kostte me veel moeite. Ik vergat om de haverklap mijn huiswerk of mijn boeken en ik wist niet hoe ik moest leren, hoe ik die stof in mijn hoofd moest krijgen. Alles was op de basisschool zo soepeltjes gegaan, ik haalde de hoogste cijfers. En op de middelbare school kwam ik dus gigantisch in de problemen. Ook dat zorgde ervoor dat mijn gevoel van ‘ik kan niks’ werd versterkt. Stoppen met school was de meest makkelijke uitweg.
En zo ging deze jongedame, waarvan iedereen altijd dacht dat ze arts of advocaat zou worden, werken in de frituur. Een beetje frietjes en kroketten bakken ging prima. Ik hoefde niet na te denken en had het eigenlijk hartstikke naar mijn zin. Mijn zelfvertrouwen was nog steeds laag, ik was nooit de eerste die iemand aansprak, maar daar achter die toonbank voelde ik me eigenlijk wel veilig.
Tot ik een oude leraar van mij tegenkwam. Toen hij me vroeg wat ik nog studeerde, antwoordde ik lachend: “Ik studeer niet! Ik werk fulltime in de frituur!” De blik in zijn ogen vergeet ik nooit. Teleurstelling. Ik was 21 en mijn basisschoolleraar was zichtbaar teleurgesteld in mij. Zijn ogen beschreven mijn gevoel over mezelf. Want ook ik was teleurgesteld in mezelf. Ook al probeerde ik dat te verbergen voor iedereen om me heen. Ik wist dat er meer in mij zat en vond het erg jammer dat het er nooit uit was gekomen.
Je zelfvertrouwen als moeder zijnde
Ik was 24 toen ik moeder werd. Bewust. We hebben ervoor gekozen. Het heeft een aantal maanden geduurd voor ik zwanger werd. Waar ik dacht dat het fantastisch zou zijn om zo`n kleine baby te hebben, maakte het me alleen maar nog onzekerder. Over alles. Mijn lichaam was veranderd, daar had ik nu nog meer moeite mee. Bewust had ik de weegschaal al de deur uitgedaan. Ik ging mijn leven niet vergooien met het kijken naar cijfertjes.
Waar ik vooral heel veel moeite mee had was met het moeder zijn. Doe ik het wel goed? Rust, reinheid en regelmaat is goed voor je kind dus ik zorgde dat ik dat bracht. Tot op de minuut af, van de zotte achteraf… Ik bleef worstelen met mezelf. Ben ik wel een goede moeder? Maak ik de juiste beslissingen? Zeker omtrent de ziekte van Damiën vond ( en vind) ik het vaak erg lastig.
De miskramen die ik heb gehad hebben mijn zelfvertrouwen ook geen goed gedaan. Weer werd ik ( voor mijn gevoel ) met mijn neus op de feiten gedrukt. Ik ben niet goed genoeg. Mijn lichaam is niet goed genoeg om een kind te kunnen dragen. Ik heb er therapie voor gehad en dat heeft mijn kijk op de miskramen wel veranderd. Wat niet wil zeggen dat ik er geen verdriet meer van heb. Dat zal altijd zo blijven. Damiën en Daelyn zeggen dat ook geregeld: “Als alle kindjes waren geboren dan waren er nu 6 kindjes geweest.”
Mijn zelfvertrouwen nu
Het zou mooi zijn als ik had kunnen zeggen dat ik inmiddels een gezonde dosis zelfvertrouwen heb, maar dat is helaas niet zo. Mijn zelfbeeld is nog altijd vrij laag. Ik zal niet snel een rokje of een jurkje aantrekken omdat ik mij dan niet op mijn gemak voel. Als ik een compliment krijg dan sla ik dicht. Ik weet niet hoe ik daar op moet reageren.
En nog steeds maakt alles me onzeker. Dat heeft ook te maken met de reacties van mensen om me heen. Als ze me wat beter leren kennen hoor ik vaak: “Je bent eigenlijk veel slimmer dan ik dacht. Je hebt toch alleen maar een Mavo-diploma?” Tja…wat moet ik daarop zeggen en van vinden? Vinden ze me nu dom omdat ik niet verder gestudeerd heb? Of moet me ik me nu vereerd voelen omdat ze me slimmer vinden dan ze van tevoren hadden ingeschat?
Inmiddels heb ik een kleine 12 jaar ‘ervaring’ als moeder zijnde. En nee, ik heb absoluut niet de wijsheid in pacht. Ik worstel elke dag met de meest idiote vragen. Zal ik mijn dochter op paardrijkamp sturen? Is het een verstandig idee om mijn zoon alleen op de fiets naar de kapper te laten gaan?
Ik bespreek veel dingen met de kinderen. Dat is mijn manier van opvoeden. Een manier die bij me past. Bijvoorbeeld: Als ik vind dat dochterlief om half 8 moet gaan slapen en dochterlief vindt van niet dan blijf ik niet star bij mijn half 8. Dan vraag ik aan haar of ze me kan uitleggen waarom ze vindt dat ze later naar bed mag en hoe laat dit dan moet zijn. We komen dan uiteindelijk wel tot een compromis waar we ons beiden in kunnen vinden.
Aan je zelfvertrouwen werken
Ik mag best wat zekerder van mijzelf worden. Dat weet ik best. Ik besef ook heel goed dat ik de laatste ( pak m beet ) 25 jaar geprobeerd heb om iemand te zijn die ik niet ben. Iemand die in het plaatje past om geaccepteerd te worden door de omgeving. Maar ook iemand die zich een beetje afgezonderd heeft.
Ik maak niet snel contact met mensen. Sterker nog, ik vind het best een beetje eng om nieuwe mensen te ontmoeten. Ik mis het basisschoolkind in mezelf. Het kind wat nergens bang voor was. Het kind wat veel vrienden had. Dat meisje wat gewoon zichzelf durfde te zijn zonder na te denken wat de wereld van haar denkt. Het wordt tijd dat ik dat meisje weer terug ga vinden om te zorgen dat ze die ene mooie vrouw kan worden die ze altijd heeft willen zijn.
