Dave moest naar het ziekenhuis voor een operatie aan zijn arm. Niet naar het om-de-hoek-ziekenhuis maar naar het een-uurtje-rijden-verderop-ziekenhuis. Ik had de eer om hem te gaan brengen. De kinderen bleven de avond van tevoren bij mijn moeder slapen en ik kon de wekker op 5 uur in de ochtend zetten aangezien Dave zich om 7 uur moest melden. Pff, wat een tijd…
Inhoudsopgave
Blijf ik of ga ik naar huis?
Ik ben niet echt een ochtendmens. Als ik eenmaal wakker ben heb ik energie voor 10, maar dat opstaan is nog wel eens problematisch, zeker om 5 uur in de ochtend. Uiteindelijk waren we om half 6 uit bed, liet Dave de honden uit en at ik een boterham. Hij niet. Mocht niet in verband met die operatie, natuurlijk. Ook geen koffie, dus daar was meneer niet blij mee.
Ik was aan het denken wat ik moest doen. Blijf ik in dat ziekenhuis? Of rij ik naar huis? Ik besloot te blijven. Dave werd direct opgehaald en de operatie zou ongeveer een half uurtje duren. Ik zag mezelf dus om 10 alweer aan een kopje thee thuis zitten.
Wachten duurt lang
Ja, echt. Er zijn momenten dan vliegt een uur voorbij, maar er zijn dus ook van die momenten dan lijken 10 minuten uren te duren. Dit was dus zo`n moment. Ik had een boek bij me, ik had mijn telefoon, er bleek perfecte wifi te zijn en er was een tv. Nadat ik een spelletje op mijn telefoon had gedaan, een stukje had gelezen in het boek en op discovery had gezien hoe ik een prachtige boomhut kon bouwen, was er nog weinig tijd verstreken. De muur van die ziekenhuiskamer zou overigens best een likje verf kunnen gebruiken.
Bijkomend probleem: ik heb momenteel behoorlijk last van mijn ogen. Ik zie zwarte vlekjes (ja, serieus) en ben door de huisarts doorgestuurd naar het ziekenhuis daarvoor, maar de wachtlijsten zijn nogal lang. Ik ben dus nog lang niet aan de beurt. Doordat mijn ogen wat sneller vermoeid lijken te raken, is het lastig om me met 1 ding langer dan een minuut of 10 bezig te houden. En dan komt mijn brein pas echt op gang…
Want weet je wat ik allemaal had kunnen doen in die tijd dat ik hier zit te niksen??
Nou, ik kon wel wat dingen bedenken. De was bijvoorbeeld. Er moesten nog zeker twee machines gedaan worden, want ik had gisteren alle bedden van de kinderen afgehaald aangezien ze niet thuis waren. En ik moest die bedden nog opmaken voordat ze thuis komen, dus dat had ik ook kunnen doen. Stofzuigen, nog zoiets. Had ik ook kunnen doen. En bloggen, want daar loop ik een beetje mee achter door die verrekte ogen. Ik had die laptop eigenlijk prima mee kunnen nemen naar het ziekenhuis, zo met die perfecte wifi hier. Of de tablet. Dan had ik Orange is the New Black kunnen afkijken. Ik zit nu in seizoen 7 en ben toch wel benieuwd hoe het af gaat lopen.
Als ik terug naar huis was gereden was ik om 8 uur thuis geweest, dan had ik een flink stuk met de honden kunnen gaan wandelen. Nu het vakantie is, is er zo vroeg geen hond op de weg. Ja, 2 dan. Die van mij… Ondertussen bestudeerde ik het uitzicht vanaf de ziekenhuiskamer. Mooi uitzicht vanaf de vierde etage. Ook leuk om te zien hoe al het personeel de parkeerplaats op kwam rijden, een plekje uitzocht en het ziekenhuis inliep. Het heeft iets magisch om van bovenaf naar dit tafereel te kijken. Alledaagse dingetjes die onbelangrijk lijken. Maar 1 van die mensen daar beneden is een arts die vandaag een leven gaat redden. “Prrrrrrrrrā¦.” hoorde ik ineens. Verbaasd keek ik op. De lamellen gingen automatisch dicht. Tegen de zon. Tuurlijk….haal mijn uitzicht maar weg.
Weer terug naar huis
Na ongeveer drie uurtjes hoorde ik dat er een bed door de gangen werd gereden. Ik had het vermoeden dat het Dave was en zo was het ook. Hij reed de kamer voorbij. Een minuutje later kwam het bed weer achteruit. “Ik dacht dat u van kamer 10 was. Vind u deze vrouw ook leuk, anders zoeken we een andere voor u.” grapte de verpleegster. Dave moest lachen. Goed teken. “Jullie zijn nog niet zo lang samen natuurlijk, dan zijn jullie nog graag bij elkaar.” ging ze verder. “Al bijna 15 jaar.” riep ik vanaf mijn stoeltje. Verbaasd keek ze ons aan. Wij? 15 jaar samen? Ja, ik ben er ook nog vaak verbaasd over, maar zoals ik eerder al zei: soms vliegt de tijd. Ook een goed teken natuurlijk.
Rond de middag mocht Dave naar huis. Inmiddels ligt hij thuis op de bank en nadat ik de was heb aangezet heb ik even een momentje genomen om dit blogje te tikken. Straks komen de kinderen weer thuis en dan is het gedaan met de rust. š
