Een tijdje geleden vertelde ik je al dat ik een vermoeden had dat ik ADHD heb. Er is natuurlijk heel veel aan vooraf gegaan, ik werd niet zomaar op een ochtend wakker en dacht: “Ja, ik heb ADHD!” Jarenlang heb ik getwijfeld of ik wel naar de dokter zou gaan en om een officiële test zou vragen. Die drempel is dan toch wat hoog. En wat doe je dan met de uitslag als de diagnose ADHD blijkt te zijn? Vandaag vertel ik je meer over de onderzoeken die ik gedaan heb en natuurlijk over de uitslag.
Inhoudsopgave
De doorverwijzing
Het begon dus allemaal met een vermoeden van mijn kant uit. Gevolgd door een bezoekje aan de huisarts waar ik een stukje van mijn verleden besprak. Dat vond ik wel een beetje eng moet ik zeggen. Ik weet wel dat huisartsen dagelijks de raarste dingen horen maar toch… Je moet toch een drempel over om daar naar binnen te gaan en te vragen om zo`n test. Ik heb er best wel wakker van gelegen.
Achteraf viel het me trouwens reuze mee. Ik denk dat ik vooral bang was voor zijn reactie. Wat als hij me voor gek zou verklaren? Wat als hij me niet wilde doorverwijzen? En wat als hij meteen over medicatie zou beginnen? Door mijn verleden vind ik het lastig om voor mezelf op te komen, maar wellicht was nu het moment gekomen om wel voor mezelf te kiezen. Voor mij was het wel belangrijk. Ik wilde zekerheid.
Naar de psycholoog
Ik mocht zelf een voorkeur opgeven. Naar welke psycholoog wilde ik graag? Degene die ik koos had een korte wachtlijst, een week of 2. Ik vond het fijn dat mijn huisarts me leek te begrijpen, dat hij geen oordeel velde en niet direct begon over medicatie of me probeerde duidelijk te maken dat ADHD geen ‘echt’ probleem was, maar een ‘nieuwetijdsprobleem’ ofzoiets. Ik heb er zo`n hekel aan als mensen zeggen dat ADD of ADHD niet bestaat. Op het einde van het gesprek zei hij nog: “Je verleden verander je er niet mee.” Nee, dat klopt. Maar het zou voor mij wel een heel stuk duidelijkheid geven. Dan zouden de puzzelstukjes allemaal op hun plek vallen.
Maar goed. Ik kreeg dus die doorverwijzing en kon vrij snel terecht. Ook dat was weer even een drempel over. Ik had een gesprek, moest vragenlijsten invullen, moest een keertje komen met iemand die mij al mijn hele leven kende ( mams ) en kreeg uiteindelijk de uitslag. En hoewel ik die uitslag eigenlijk al wist was ik er toch bloednerveus voor.
Diagnose ADHD
Ik heb dus ADHD. Ik voelde me opgelucht en verdrietig tegelijk. Er is een reden waarom de dingen mij niet lukken. Er is een verklaring voor de problemen die ik op de middelbare school had. Ik weet nu dat ik slecht kan plannen en organiseren en dat ik snel het overzicht kwijtraak. En ik weet dat ik daar begeleiding in nodig heb want alleen lukt het me niet.
Maar er was dus ook het verdriet. Want wat als deze diagnose in 1994 gesteld was op mijn twaalfde, vlak voor ik naar de middelbare school was gegaan? Dan zou ik misschien wel een coach hebben gehad die me geholpen zou hebben met dat plannen en organiseren. Iemand die me bepaalde dingen duidelijker had kunnen uitleggen. Iemand die gecontroleerd had of ik het overzicht niet kwijt was geweest en dan waren er misschien foefjes geweest waardoor ik mijn huiswerk niet vergeten was. Dan was school een stuk makkelijker geweest, had ik die VWO misschien wel gehaald en had ik geen faalangst gehad omdat alles mislukte.
Lees ook: wat is zintuiglijke prikkelverwerking?
Positief
Het zijn gevaarlijke woorden: “wat als…” want eigenlijk moet je daar niet in blijven hangen. Als ik het destijds geweten had, de juiste begeleiding had gehad en was gaan studeren dan had ik manlief niet leren kennen en had ik nu mijn kinderen niet gehad. Positive thinking, toch? 😉
Wat in het verleden gebeurt is, kan ik niet meer ongedaan maken. Wat ik wel kan doen is mijn toekomst een andere draai geven. Werken aan mijn zelfbeeld, werken aan mijn faalangst en hulp durven vragen als dat nodig is. En uiteindelijk misschien toch een paar workshops of een cursus gaan volgen. Iets wat ik al een hele tijd heel graag zou willen maar waarvan ik steeds dacht: “Dat gaat me toch niet lukken.”
Die diagnose heeft me uiteindelijk rust en duidelijkheid gebracht. Het zorgt ervoor dat ik kan lachen om de dingen die ik dagelijks vergeet in plaats van dat ik boos op mezelf wordt omdat het me weer niet gelukt is om er aan te denken. Het zorgt ervoor dat ik mezelf kan en mag zijn. Simpel zat. Het zorgt ervoor dat ik durf te staan voor mezelf. Ik weet dat ik niet alle ballen in de lucht kan houden. Wat ik wel kan doen is de ballen die op dit moment het belangrijkste zijn in de lucht houden.
