Deze week ging ik even terug de schoolbanken in. Het was wel een dingetje, want mijn middelbare schooltijd was niet zo fantastisch. Ik had veel moeite met het maken van huiswerk, het plannen en alles wat op papier stond in mijn hoofd te krijgen. Zou het deze keer dan wel lukken? Zoals dat dan geregeld gaat bij mij zijn dit soort acties behoorlijk impulsief genomen. En daarna ga ik pas nadenken.
Inhoudsopgave
Ik wil leren
Wat weinig mensen weten: ik ben best leergierig aangelegd. Ik wil weten hoe dingen werken, waarom ze zo werken en hoe ik het dan zelf kan doen. En korte cursussen werken voor mij het beste. Ik heb niet het geduld om een langdurige studie te doen. Kijk, zoveel wijzer ben ik de laatste 20 jaar wel geworden.
En deze cursus kwam voorbij. Ik zag er eigenlijk alleen maar de voordelen van in. Deze cursus ging ik doen om mijn kind verder op weg te helpen. Leren is niet makkelijk voor haar en het is raar om te zien hoe verschillend twee kinderen uit 1 gezin kunnen zijn. De ene scoort bijna met gemak gymnasium, de ander moet enorm hard werken om überhaupt een tafeltjestoets te kunnen halen.
Beelddenker
Na een gesprek op school met verschillende begeleiders besloot ik op zoek te gaan naar een coach. Mijn dochter blijkt namelijk een beelddenker te zijn. En die leren gewoon op een andere manier. Een manier die niet aansluit bij het huidige onderwijssysteem. En dat maakt het lastig op school. Jarenlang heeft ze gedacht (en geroepen) dat ze dom was. Gelukkig is dat nu niet meer het geval. Ze weet dat ze informatie op een andere manier verwerkt. En dat dit prima is. Maar dat het dan voor haar omgeving even zoeken is naar de juiste manier om haar iets nieuws te kunnen aanleren.
Voorheen kon ik haar iets uitleggen en dan zag ik gewoon aan haar dat ze er geen snars van begreep. “Begrijp je het? Nee is ook een antwoord.” En dan schudde ze haar hoofd. “Nee, ik ben echt dom.” Het is triest om te zien hoe een kind zichzelf zo omlaag kan halen. “Je bent niet dom. Ik leg het niet op de goede manier uit voor jou. Geef me even de tijd. Ik moet zoeken naar een andere manier want ik ken alleen mijn manier.”
Creatief brein
Ze heeft een prachtig mooi, creatief brein. En eigenlijk is ze precies zoals ik ben. Alleen heb ik me geprobeerd aan te passen aan de maatschappij. Wat verwachten mensen van mij? Wat willen ze zien en horen? Dat masker opzetten voor de buitenwereld heeft ervoor gezorgd dat ik depressies heb gehad, dat ik een burn-out kreeg en er waren momenten dat ik dacht dat de wereld beter af was zonder mij.
Gelukkig is er sinds mijn ADHD diagnose veel veranderd. Ik ben ik. Ik ben zoals ik ben. En ik hoef het niet iedereen naar de zin te maken. Dat kan eigenlijk ook niet. Ik heb een creatief brein, net zoals mijn dochter. Ik zie beelden, filmpjes in mijn hoofd van hoe iets zou kunnen zijn. Het plannen, het organiseren, dat is een probleem.
Ik leer mezelf steeds beter kennen en ik besef steeds meer dat er van mijn creativiteit weinig terecht komt zonder hulp van anderen. Mijn brein gaat van 0 naar 100, sneller dan een Ferrari of Porsche. Maar de ideeën blijven op de plank liggen omdat ik niet weet hoe ik de tussenliggende stapjes moet nemen. Alsof je van A naar Z gaat en niet weet dat er nog 24 letters in het alfabet zitten. Ja, het is altijd chaos in mijn hoofd maar ik hou ervan. Ik zou niet anders willen leven.
Dus naar school…
Na het gesprek op school over mijn meisje besloot ik te gaan googlen. Ik moest op zoek naar een coach. Een coach waarvan werd gezegd dat die nogal schaars zijn in de regio. Fijn. Ik zag het alweer voor me: maandenlang wachten tot mijn kind de juiste ondersteuning zou krijgen. En dat terwijl ze al jarenlang aan het wachten was. Dat moest anders kunnen.
Ik kon de cursus voor coach zelf doen. Het zou twee dagen zijn. “Zeker doen als dat je leuk lijkt!” zei Dave. En zo schreef ik me, lekker impulsief, laat in de avond in voor de cursus die zo snel mogelijk was. Er waren cursussen dichterbij maar dan moest ik maanden wachten. Dat ik nu 200 kilometer enkele reis moest rijden vond ik niet zo`n ramp.
De volgende dag begon ik pas na te denken. Tja, dat Ferrari-brein was weer van 0 naar 100 gegaan in minder dan een seconde… 200 kilometer was best een stukje. Dat betekende dat ik heel vroeg moest opstaan en pas laat thuis zou zijn. En er zouden allemaal andere mensen zijn. Waar ik mee in gesprek moest gaan. En mee zou moeten lunchen. Lekker voor die angststoornis van mij. Ik kreeg al buikpijn als ik er aan dacht.
De eerste dag
Maar ik ben gelukkig ook op het punt dat ik, dankzij mijn psycholoog, iets meer onder de mensen durf te komen en ook echt het gesprek durf aan te gaan. Ik heb iets meer zelfvertrouwen. Nog niet wat het moet zijn, maar het komt.
Dus ik stapte om half 7 in de ochtend in de auto om 200 kilometer te gaan rijden. En ik ben geen ochtendmens, hoewel ik de zonsopkomst het mooiste moment van de dag vind. Ik moest om half 10 daar zijn en had dus wel wat files meegerekend. Maar wat ik tegenkwam, daar had ik dus niet op gerekend. Uiteindelijk stapte ik om 5 minuten voor half 10 het hotel binnen waar de cursus gegeven werd. Niks voor mij. Ik wil eigenlijk eerst even ‘landen’. Ik kon nog even snel naar de wc en moest toen direct de schoolbanken in.
Met ruim 20 mensen zaten we in de zaal. En alles wat gezegd werd was interessant en herkenbaar. Herkenbaar omdat ik zoveel hoorde waar mijn kind ook mee worstelde. Maar ook herkenbaar omdat er zoveel was waar ik mee geworsteld had op school. Raar is dat. Als ik alles destijds had geweten wat ik nu weet, dan was mijn leven waarschijnlijk heel anders verlopen qua zelfvertrouwen.
Ik weet dat mensen me niet altijd even goed begrijpen. Komt door dat Ferrari-brein. Maar ik heb er meer aan als je me even afremt in plaats van me vreemd aankijkt en wegloopt. Vraagt of ik uit die Ferrari kan stappen en even op een e-bike verder wil gaan. 😉
De komende weken ga ik dus thuis aan de slag met die cursus. Kijken of het werkt. Kijken of mijn meisje er iets aan heeft. En misschien heb ik er zelf ook baat bij. Ik heb namelijk heel veel creatieve ideeën op de plank liggen die wachten tot ze uitgevoerd kunnen worden. Zou tijd worden. Ik moet alleen de juiste stapjes kunnen nemen en de juiste mensen om me heen verzamelen. Ik hou je op de hoogte.
Heb zoveel respect voor jullie. Chapeau Laura.
Dank je, Mara. 🙂