Nu ik een 30-plusser ben denk ik wel eens na over het verleden. Zeker omdat mijn kinderen nu in situaties terecht komen waar ik me nog veel van kan herinneren. Het uitzoeken van een middelbare school bijvoorbeeld. Of de communie. Vaak denk ik er met een glimlach aan terug. Maar er zijn ook veel momenten waarop ik denk: waar is het mis gegaan? Ik was slim genoeg maar heb geen diploma`s. Ik ontwikkelde faalangst, ik maak niks af. En dan dat vergeten…alles vergeet ik! En zo ontstond uiteindelijk de vraag: Heb ik ADHD?
Inhoudsopgave
Mijn verleden
Ik heb al eens eerder verteld dat ik een prima verleden heb gehad bij mijn ouders thuis. Geen ruzies, geen geweld, ik denk dat ik niet bij betere ouders had kunnen opgroeien. Op de basisschool ging alles me vrij makkelijk af. Ik haalde goede cijfers, las in groep 3 al op het hoogste niveau en was bevriend met zo ongeveer de complete klas. De basisschool was een fijne school. Veilig, met fijne leraren die pesterijen in de kiem smoorden.
In groep 8 kregen we de Cito-toetsen en ik scoorde goed. Zoals iedereen om me heen ook verwacht had. HAVO/VWO advies. De leraar zei nog tegen mijn moeder: dat gaat een arts of advocaat worden. Ik denk dat je als leraar ook trots bent als je leerling een ‘gouden toekomst’ tegemoet gaat.
Die hogere school
Ik had de middelbare school zo uitgekozen. Ik liep er binnen en voelde me er prettig. Hij was niet te groot en de lokalen waren handig ingedeeld. In blokken en kleuren. Overzichtelijk dus. Ik deed de brugklas Havo-VWO en kwam terecht in 2 HAVO. En eigenlijk liep het dus vanaf die brugklas de puinpoeier in. Zoveel vakken, zoveel boeken, zoveel te leren. En niemand die me uit kon leggen hoe ik nu moest beginnen met dat leren. Ik wist ook niet hoe ik om hulp moest vragen. Hoe moest ik uitleggen dat ik er niks van begreep? Het ging niet om de stof. Het ging om de het overzicht. Waar moest ik beginnen? Hoe kon ik mijn tijd goed indelen? En hoe lang heb je ergens voor nodig?
Ik vond dat ik faalde en raakte steeds meer teleurgesteld in mezelf. Waarom lukken de dingen me nu eigenlijk niet meer, terwijl het op de basisschool wel zo goed ging? Ik raakte dingen kwijt, vergat huiswerk en werd uiteindelijk het mikpunt van pesterijtjes van 1 jongedame. Van 3 Havo ging ik over naar 4 Mavo. Dat was helemaal funest voor mijn zelfvertrouwen. Arts of advocaat zou ik nooit meer kunnen worden, ik begreep ook eigenlijk niet hoe de leraren daar ooit opgekomen waren.
Dan maar werken
Nadat ik mijn diploma van de Mavo had gehaald, besloot ik nog eens een Havo poging te doen. Min of meer om de mensen om me heen het gevoel te geven dat ze toch gelijk hadden gehad. Dat ik toch best wel iets kon. Maar die 4e Havo haalde ik dus op een paar tiende punt na niet. En toen ging ik van school af. Ik moest daarna nog naar een andere school, een vervolgopleiding. Mijn moeder vertelde me dat computers de toekomst gingen worden, dus daar kon ik wellicht iets mee. Ik verklaarde haar voor gek. Sorry mam… š
Ik spijbelde die laatste weken veel. Ik zag het niet meer zitten op die school. Dingen lukte me toch niet. Toen ik op mijn 18e verjaardag bij mijn mentor zat, zei ik dat ik weg wilde. “Hoe werkt dat hier? Moet ik ontslag nemen ofzo?” vroeg ik hem. Ik herinner me zijn woorden nog goed: “Van jou zal nooit iets terecht komen!”
Ik besloot te gaan werken en had het eigenlijk prima naar mijn zin. Ook het baantje daarna in het Outlet Centrum beviel me prima. En toen ik manlief leerde kennen en ik moeder werd was er niks in mij wat me het gevoel gaf dat er iets niet klopte. Ik wilde moeder zijn, ik wilde thuis zijn. Ik vond het leuk om hier te zijn en met de kinderen te keuvelen boven een kop thee en een doos koekjes.
Dat ene gevoel
Maar toch is er altijd dat ene gevoel geweest. Alsof ik niet goed genoeg ben. Alsof mensen op me neerkijken. Ook de reacties die ik soms krijg nadat ik een brief geschreven heb naar een instantie: “Je bent eigenlijk slimmer dan ik verwacht had.” doen me soms verdriet. Ik maak er wel een lolletje om en zeg meestal: “Ja, dat is mijn dekmantel.” maar toch. Ik weet wat vroeger de verwachtingen waren van mij en ik weet hoeveel volwassenen teleurgesteld waren dat het er niet uitgekomen is. En die faalangst van de middelbare school, die is er nog steeds. Ik vind het lastig om nieuwe mensen te ontmoeten en kan dagenlang van slag zijn als ik ergens naar toe moet, wat dus ook weer een belemmering is in de blogwereld.
Heb ik ADHD?
En zo kwam ik een jaar of 10 geleden dus uit bij mijn vraag: heb ik ADHD? Als ik van die online testjes deed dan kwam ik uit op “Neem direct contact op met de huisarts” en als ik google op kenmerken dan is het een feest van herkenning. Maar dan nog…ADHD? Ik? Raar idee hoor… ADHD-ers zijn toch van die irritante stuiterballen die nooit stil kunnen zitten?
Ik besloot het een paar maanden geleden eens te bespreken met mijn huisarts en nadat ik in een notendop ( voor zover me dat lukt ) had verteld over mijn verleden, zei hij al dat het leek op een klassiek geval van ADHD. Een officiƫle test bij een psycholoog mocht zeker als ik dat echt zou willen.
En ja, dat wilde ik wel. Ik wil eigenlijk wel gewoon met zekerheid weten of ik ADHD heb. Wat ik dan met die uitslag ga doen? Tja…geen idee eigenlijk…
Lees ook: Diagnose ADHD
Wat een rotopmerking van die mentor. Zo fout. Woorden kunnen een enorme impact hebben.
Mooi openhartig artikel, Laura.
Dank je wel. Inderdaad. Woorden kunnen hard aankomen.