Je Eerste Heilige Communie

Lieve Daelyn,

Jarenlang heb je het erover gehad: “Als ik in groep 4 zit mag ik de communie doen!” Toen je begin dit schooljaar de brief mee naar huis kreeg zodat ik je kon aanmelden, ging het pas echt leven. Je Eerste Heilige Communie kwam steeds dichterbij. Het was een spannende periode en afgelopen zondag was het dan eindelijk zover. Wat was je mooi en wat was het een bijzondere dag.

Communiejurk

Die jurk van jou was een veelbesproken onderwerp hier in huis. Je riep steeds dat hij wit moest zijn en een grote rok moest hebben. Een beetje zoals een bruidsjurk. Misschien kon je er wel eentje vinden met een lange sleep en zelfs een kroontje voor op je hoofd. Ik heb mijn hart vastgehouden. Ik wil dat jij jouw eigen keuzes maakt, ook als ze totaal anders zijn dan die van mij. En daarom vertelde ik je dat je het beslist zou weten als je jouw jurk in de winkel zou zien hangen. Dat je dan dat ene speciale gevoel zou hebben. ‘Dit is hem!’

De outfits die het niet zijn geworden

Passen

We gingen in januari al op zoek naar die grote, beetje over-the-top Sissi-jurk die jij in gedachten had voor jouw communie. Ik besloot je mee te nemen naar een winkel waar ze communiekleding verkochten. Niet om echt een jurk te kopen. Meer om je te laten zien wat er verkrijgbaar was. Ik denk dat ik het wel 10 keer gezegd heb tegen je: “We kopen niks, we kijken alleen even rond!”

Ik liep richting het eerste rek, keek naar de jurken die er hingen en mijn oog viel op een prachtige gouden jurk. Anders dan de andere jurken. Speciaal. Bijzonder. Apart. One of a kind. Precies zoals jij bent. Ik voelde het. Dit is de jurk. Maar ik hield mijn mond. Jij was aan het spelen, dus ik ging je halen. “We kwamen voor jurken, weet je nog?”

Je straalde toen je de communie-afdeling opliep. Je liep tussen de rekken, liet je vingers langs de stofjes gaan. Ik keek naar je en je ogen vonden de mijne. Ook ik glunderde. Dit ging ons moment worden. Je keek op je gemak en ineens werden je ogen groot. “Mama! Dit is mijn jurk! Deze wil ik!” Je had de gouden jurk in je handen die ik ook had gezien. “Laten we dan snel gaan passen.” zei ik.

De perfecte jurk

Je trok hem aan en ik wist het. Dit was jouw jurk. Ik zag dat jij ook je beslissing al had genomen. Je straalde, je houding veranderde. Hij stond je perfect. Alsof hij voor jou gemaakt was. “Misschien moet je iets totaal anders proberen? Een ander model?” Je wilde niet, maar ik haalde je toch over. Je hebt twee andere jurken gepast. “Ze zijn wel leuk, maar niet echt communiejurken.” zei je. Je trok de eerste jurk weer aan en ik zag je weer stralen. “Dit is de perfecte jurk!” zei je.

Je was duidelijk in wat je wilde. Deze jurk, maar er moest een jasje bij. In de kerk kon je niet met blote armen komen. Dat hoorde niet, zei je. Al snel vond je een jasje en een tasje. Schoenen waren nog niet verkrijgbaar, die moesten we nog zoeken, ergens in het voorjaar. We liepen naar buiten met een volle tas kleding. Tot zover ons voornemen om niks te kopen…

Lees ook: Een inktvlek in het communiejasje…

Communieschoenen

Je hebt je jurk 2 keer aangetrokken. “Even laten zien aan papa en aan oma.” zei je. Verschillende keren trokken we hem uit de kast om er gewoon even naar te kijken. Hij bleef ervoor zorgen dat er een glimlach van oor tot oor op je gezicht verscheen.

We gingen op zoek naar schoenen. Je wilde schoenen met hakjes. “Dat is lastig in kindermaten. Ga er maar vanuit dat die niet te vinden zijn.” zei ik. Je knikte, maar ik zag dat je een jongedame met een missie was geworden. Als jij het in je hoofd had om schoenen met een hakje te dragen, dan zouden die er gaan komen ook. Al waren ze paars van kleur.

In Duitsland kopen we geregeld schoenen. Ik zei dat ik daar best even met je wilde gaan kijken. We liepen door de winkel en daar zag ik jouw schoentjes. Op ooghoogte. Wit, eenvoudig, anders dan alle andere communieschoenen en met een hakje. Ik riep je om in het rek te kijken en je zag ze direct. “Daar staan mijn schoenen!” Toeval of niet? Er was nog slechts 1 paar verkrijgbaar en alleen maar in maat 33. Alsof ze van jou behoorden te zijn.

Je haar

Je outfit was nu compleet, maar wat moesten we met je haar? Jij wilde een knot. Simpel, eenvoudig en strak. “Zo ben je toch niet?” zei ik. “Ja, maar dat is wat je kunt maken.” Klopt. Mijn haar-skills komen niet verder dan een knot of vlecht.

“Hier is mijn telefoon. Check Pinterest maar voor kapsels. Iemand anders gaat jouw haar doen.” Je vond een kapsel wat perfect bij jou zou passen. Anders dan de kapsels die je bij een communie zou verwachten. Speels, een tikkeltje stoer maar toch ook sjiek. Precies zoals jij bent.

We maakten een proefkapsel, twee weken voor je communie en besloten thuis je communie-outfit aan te trekken om te kijken of het een mooi geheel zou zijn. Je kwam de trap af en ik zag je stralen. Een brede glimlach op je gezicht, een schittering in je ogen. Trots en zo groot. Mijn ogen vulden zich met tranen. Mijn kleine meisje was nu een echte jongedame. Je zag er perfect uit.

De communie doen

De dag zelf begon vroeg. Kwart over 7 maakte ik je wakker. Je zag er fris en uitgeslapen uit. “Ik heb de hele nacht wakker gelegen. Zo spannend vind ik het.” was het eerste wat je zei. Ik knikte glimlachend. We gingen naar beneden en terwijl jij een broodje at werd je haar gedaan.

Je communiekleding hing al klaar aan de kast. Je outfit had je zo aan, je schoenen ook. Om kwart voor 9 was je klaar voor deze bijzondere dag. In de tuin maakten we snel wat foto`s met ons gezin, wat niet zo heel makkelijk is met een kleine stuiterbal die alles interessant vind behalve stilstaan.

Je zag er werkelijk prachtig uit. Je straalde, je had een bepaalde rust over je heen en je outfit stond je fantastisch.

We werden verwacht bij de fotograaf, die foto`s maakte van alle communicantjes. Je vond het fantastisch. We konden weer even naar huis om een broodje te eten, je mocht je eerste cadeautjes al uitpakken en vervolgens moesten we weer terug naar het Raadhuis waar alle kinderen, ouders, broertjes en zusjes zich verzamelden. In een stoet gingen we achter de fanfare richting de kerk.

Uit de pas lopen

Jij bent jij en ik heb ontzettend om je gelachen. Alle kinderen liepen netjes in de rij met de ballon in hun hand. Ik zag jou huppelen, springen, met je ballon spelen en zwaaien naar de mensen in de flats en langs de kant. Jij, mijn kind, anders dan anderen. Vaak onbegrepen, maar zo lekker jezelf. Je genoot van alles wat er gebeurde. Je leefde in het moment.

In de kerk had ik perfect uitzicht op je. De mis duurde zo`n anderhalf uur. En waar de meeste kinderen braaf op hun stoeltje zaten en in het boekje alles meelazen was jij met compleet andere dingen bezig. Je bekeek de versieringen in de kerk, gebaarde daarover naar mij met een lach, je bekeek de kleding van de pastoor, de onderkant van je schoenen en bladerde door het boekje heen om te kijken wanneer je nu eindelijk die hostie kreeg.

Je teksten zei je goed op, je zong uit volle borst mee met alle liedjes die je had geleerd en je danste vrolijk mee op de muziek. Dance like nobody is watching. Dat deed jij. Met een brede glimlach van oor tot oor.

Toen je eindelijk die hostie kreeg, kreeg ik een knipoog van je. Zo van: “Dit was hem. Eindelijk!” Daarna duurde de mis niet meer heel lang en konden we naar huis gaan.

Buiten speelde je nog met de ballonnen, samen met je broer, en maakte een lieve vriendin deze bovenstaande prachtige foto`s.

Het feest

Thuis hadden we een feestje met een lunch en taart. Binnen een half uur hadden we ‘Full House’ en was het hartstikke gezellig in onze tuin. Het weer was perfect, niet te warm en niet te koud. Geen wolkje aan de lucht. Jij pakte cadeautjes en kaarten uit. Je glimlach was niet van je gezicht te krijgen. Je vond het heerlijk om al die mensen om je heen te hebben.

We hebben gegeten. Soep, broodjes, verschillende soorten beleg, komkommers, worteltjes en tomaatjes. Precies zoals jij wilde.

Daarna volgde de taart met vuurwerk en hebben we voor je gezongen.

Samen hebben we de taart aangesneden. Een speciaal momentje.

En toen kwam het moment dat je eindelijk je piñata kapot mocht slaan. De snoepjes en de confetti vlogen in het rond. Ook Damiën mocht een piñata kapot slaan, iets waar hij al de hele middag naar uit had gekeken. Rond 4 uur in de middag was het feestje afgelopen en ging iedereen naar huis.

Confetti ruimen we gewoon op met de stofzuiger… 😉

Opruimen en uit eten

Het opruimen kon beginnen. Damiën en jij hielpen goed mee, een dik uur later was alles zover opgeruimd. We haalden je baby-broer uit bed en gingen nog op korte visite bij mijn oma. Ze vond je prachtig om te zien. Daarna gingen we naar je favoriete restaurant voor een etentje. Je hebt ontzettend goed gegeten, je lunch van die middag was je vergeten vertelde je. “Dat begrijp ik heel goed. Er gebeurde ook zoveel tegelijk!” zei ik tegen je.

Naar dromenland

Rond half 10 waren we thuis. We liepen nog een rondje met de honden en toen we eenmaal thuis waren bekeek je nog even op je gemak je kaarten en cadeautjes. Je sprong nog even snel onder de douche en kroop toen met een warme kop thee bij me op de bank. Even lekker knuffelen. “Wat was het allermooiste moment van je dag?” vroeg ik je. “De hostie! Nee, de taart met het vuurwerk! Nee, de piñata! Geen idee. Alles eigenlijk. Ik heb echt een superleuke en fijne dag gehad.” zei je. “Ik ook.” zei ik. Ze keek me aan met een lach. Mijn dochter. Mijn meisje. Anders dan anderen. Zo lekker jezelf.

Ik hou van jou.

Liefs, Mama