Liefde met gevoel. We zeggen het hier gekscherend als we elkaar net iets te hard knuffelen. Een jaar of 4 geleden, vlak voor Damiën zijn rugoperatie gaf Dave me op een emotioneel moment een stevige knuffel. En toen hoorde ik krak. Blijkbaar brak hij toen mijn rib. We moesten er om lachen, ik heb er een maandje of 2 last van gehad en nog steeds is het een leuk verhaal om te vertellen. Maar dat een knuffel van Dave op eigen risico is, daar kwamen we maandagavond achter.
Inhoudsopgave
Vader en zoon
We knuffelen hier thuis vaak. Bij het opstaan, als de kinderen thuis komen van school, als ze naar bed gaan maar ook soms zomaar. We geven elkaar dan een ‘knus’ oftewel een knuffel en een kus. Maandagavond wilde Dave dus een knuffel geven aan Damiën. Wat er precies gebeurde weten ze zelf niet eens. Ze verloren hun evenwicht, Damiën viel bijna achterover, Dave probeerde hun samen nog staande te houden ( wat lukte ) en ineens hoorde ik Damiën heel hard gillen. “Mijn vinger!”
Ik sprong op en keek naar de vinger. Dave keek me verbaasd aan. “Ik weet niet wat er gebeurde.” zei hij. Damiën gilde het ondertussen uit van de pijn. Ik pakte een washandje, maakte het nat en zei dat hij het erop moest leggen. Ook Damiën wist niet wat er nou precies gebeurd was met die vinger.
Huisartsenpost bellen of niet?
Moesten we hier nou iets mee? Ik wist het niet. De vinger zag een beetje rood, maar er was nog niet direct reden om alarm te slaan. Omdat Damiën eigenlijk bleef jammeren en zelfs een aanraking gevoelig was besloten we toch even advies in te winnen.
Na een minuut of 5 met de huisartsenpost gebeld te hebben, werd besloten het even aan te kijken. Mocht hij er later deze week nog last van hebben dan konden we naar de huisarts gaan. Voor nu was het advies: goed koelen en eventueel een paracetamol tegen de pijn. Ook een kneuzing kon namelijk best vervelend aanvoelen.
Toch naar het ziekenhuis
De volgende ochtend bekeek ik Damiën zijn vinger. Hij was iets dikker en er leek een lichtblauwe schijn over te zitten. “Hoe heb je geslapen?” vroeg ik. “Mwah, gaat wel. Mijn vinger doet nog best veel pijn. Als ik er per ongeluk op ging liggen werd ik wakker.” Hij bekeek zijn eigen vinger en probeerde hem te buigen. Toen dat niet lukte, keek hij me aan. “Zeg het maar.” zei ik. “Ja, bel de dokter toch maar even.”
Ik belde de huisarts die toevallig net op dat moment het verslag van de huisartsenpost binnenkreeg. “Ga maar gewoon direct foto`s maken.” was het antwoord. En zo zat ik dus om 9 uur in de ochtend in het ziekenhuis. Na een minuut of 20 werden we naar binnen geroepen en werden er 3 foto`s van zijn hand gemaakt. Daarna mochten we weer in de wachtkamer plaats nemen. De dokter zou de foto`s direct bekijken.
Een breukje in de vinger
Om kwart over 10 werden we opgehaald door de verpleging. “We gaan naar de spoed. Er zit een klein breukje.” zei ze. Damiën keek me met grote ogen aan. En daar mochten we weer in de wachtkamer plaats nemen. Ondertussen belde Dave, die thuis zat met Landon. “Een breukje?” riep hij geschrokken. Hij snapte er niks van en dacht weer aan de vorige avond. Wat was er nou gebeurd? Ook Damiën speelde wederom de hele film in zijn hoofd af maar wist zich niet te herinneren of de vinger ergens tussen gezeten had.
Na ongeveer 3 kwartier werden we de spreekkamer ingeroepen. De dienstdoende arts liet ons de foto`s zien. En daar zat inderdaad een breukje. Raar hoor… Damiën kreeg een zogenaamde ‘buddy-spalk’ en mocht naar huis. “Over een weekje even op controle komen.” zei ze.
Het is natuurlijk wel weer een mooi verhaal: “Ik kreeg een knuffel van mijn vader en brak mijn ringvinger…” 😉 Gelukkig kan Damiën er, ondanks wat pijn, wel de humor van inzien.
Heb jij wel eens iets gebroken op een rare manier?
