Alleen op vakantie

Alleen op vakantie gaan is voor mij wel een beetje een dingetje. Ik zou niet zo snel in mijn uppie ergens naar toe gaan. Ik vind het al lastig om zonder bekenden naar een persuitje te gaan, dat is voor mij al echt een drempel. Mijn moeder daarentegen is een voorbeeld voor velen. Een stoere dame die ook prima in haar eentje de wereld kan ontdekken. Momenteel verblijft ze op het Indonesische Bali. In deel 1 en deel 2 kon je al lezen over haar reis. Vandaag lees je in deel 3 over uitgaan, een leuke excursie en de aardbeving die er was.

Alleen op vakantie gaan eng?

Mensen om me heen zullen vast vreemd opkijken als ze horen dat ik alleen op vakantie ben. Dertig jaar geleden had ik er ook echt niet aan moeten denken. Nu is het een heel ander verhaal. Een voordeel is natuurlijk dat ik Bali inmiddels goed ken. Ik kom hier al 10 jaar en heb mensen leren kennen. Ik kan hier alleen zijn, maar ik kan ook het gezelschap van vrienden opzoeken. Hier voel ik me echt veilig en thuis.

Daarnaast moet ik ook eerlijk zijn: ik heb geen zin om thuis op de bank te zitten verpieteren. Ik wil niet afhankelijk zijn en heb geen zin om te wachten tot iemand tijd en zin heeft om met me mee te gaan. Dingen in mijn eentje ondernemen vind ik prima. Momenteel sluit ik met deze vakantie ook een hele heftige periode van 3 jaar af. Ik kan bepaalde zaken nu echt een plekje geven. Alleen op vakantie gaan is echt aan te raden. Ik zou er zo weer voor kiezen.

Relaxen op Bali

Elke ochtend is hetzelfde ritueel en elke ochtend ben ik dankbaar dat ik hier mag zijn. Ik spring onder de douche, trek mijn kleren aan, neem mijn pot oploskoffie onder mijn arm, laptop mee, beker mee….check, check, dubbelcheck….alles bij me. De deur gaat open en een stralende zon komt me al tegenmoet, wauw wat een temperatuurtje! Ik ga naar de balé ( dit is een soort platformpje met een overkapping) waar enkele tafels met stoelen staan om bijvoorbeeld je ontbijt te nuttigen. Één van de jongens komt met de menukaart en ik kies voor een heerlijk ontbijtje, met vers fruit, verse ananassap (zonder suiker) en een beker warme melk. Ik doe er zelf de oploskoffie in, heb ik gelijk mijn melkproduct uit de schijf van 5 gebruikt. 😉

Ik heb op mijn gemak gegeten en daarna mijn mail nagekeken en Facebook gecheckt totdat mijn grote vriend Frank op visite kwam. Frank ken ik ook al bijna 10 jaar en hij is een lief en mooi mens. Hij woont hier al een eeuwigheid met zijn lieve vrouw Iluh en hun dochter Angel. Ze hebben diverse massagesalons in Sanur. Ik neem altijd iets lekkers voor hem mee want het bloed kruipt toch waar het niet gaan kan. Dolgelukkig was hij met de leverworst, hahaha.

Na een paar uurtjes te hebben gekeuveld en een nieuwe afspraak te hebben gemaakt is Frank richting hun massagesalons gelopen en ben ik gaan lunchen bij Titie op het strand. Ik besloot een flink stuk te wandelen langs het strand, heb wat foto’s van de omgeving gemaakt en hier en daar een praatje gemaakt. Als je gaat wandelen in deze hitte moet je eigenlijk altijd een flesje water meenemen en iets op je hoofd doen.

Contact met het thuisfront is tegenwoordig makkelijk. Met Skype ( of whatsapp ) kun je prima beeldbellen. Vooral leuk om zo de kleinkinderen te kunnen zien. Vooral de jongste straalt helemaal als ik bel. Met zijn anderhalf jaar oud is bellen vrij lastig, beeldbellen daarentegen is ideaal.

Uitgaan in Sanur

Een kleine 300 meter lopen van mijn hotel richting de grote straat, de Jalan Danau Tamlingan, liggen de meeste restaurantjes en winkeltjes. Ook het Blue Cafe. Vorig jaar hebben we heel wat avonden daar doorgebracht. Je kunt er heerlijk eten en op maandag, woensdag en zaterdag is er live muziek van Denny. Hij kan werkelijk alles zingen en spelen. Geweldig!

Ik had Indra, de manager, een bericht eerder die week geschreven dat ik wel wilde komen maar dat ik het niet zag zitten te voet alleen terug te gaan naar mijn hotel. Het is er erg donker en heel erg stil. “No problem Lilian! I will bring you to your hotel.” was zijn antwoord. Prima, probleem opgelost. Het was heel fijn Indra en Denny weer terug te zien. Ik heb er heerlijk gegeten, Denny speelde en zong de sterren van de hemel en ik…ik heb genoten.

Om 23 uur stopte Denny met spelen en we hebben nog even met z’n drieën gekletst. Ik vroeg aan Indra: “Breng je me even naar het hotel?” “Natuurlijk!” zei hij. Ik liep richting de trappetjes en vroemmmm….daar kwam Indra op zijn motor. Oeps, dat had ik dus niet verwacht! Ik had verwacht dat we lopend zouden gaan, maar niets was minder waar. Maar ik laat me natuurlijk niet kennen. Ik ging achterop zijn motor zitten en ik moet zeggen dat hij heel voorzichtig reed. Hij hoefde maar 1 keer goed gas te geven en ik stond bij de ingang van Kesumasari. We hebben afscheid genomen en Indra vervolgde zijn weg weer naar Blue Cafe en ik naar mijn huisje. In bed heb ik de dag zitten overdenken en ik kon alleen maar heel tevreden terugkijken.

Weinig toeristen op Bali

Het is op dit moment erg rustig op Bali, rustiger dan afgelopen jaren. De winkeliers, restaurants, warungs, de dames van de massage, de taxi’s en de hotels klagen steen en been. Afgelopen eind september/begin oktober is de mount Agung gaan roken en as gaan spuwen. Er mocht geen vliegtuig meer in of uit Bali door de aswolken.

Heel veel mensen rondom het gebied waar de Agung staat, werden geëvacueerd. Ze hebben huis en haard en het weinige wat die mensen op dat moment bezaten, achter moeten laten. Er is hulp gekomen, maar nooit voldoende natuurlijk. Eten en drinken werden naar de kampen gebracht in een veiliger gebied. Het heeft heel wat weken geduurd, voordat er een beetje verbetering kwam en de locals mondjes maat terug mochten naar hun onderkomen.

Maar het kwaad was al geschied. Door de negatieve berichten in de media werd massaal geannuleerd en de mensen bleven weg. Heel erg triest. Ik hoop dat er snel verbetering in de situatie komt en dat het voor de locals weer wat beter gaat worden. Het is iedere dag overleven voor hun. Natuurlijk is het ook de tijd van het jaar en is het nog geen hoogseizoen, wij zijn meestal in mei gegaan of in september, maar zo weinig toeristen als op dit moment heb ik nog nooit meegemaakt.

Wat verdienen Balinezen?

Het was een beetje bewolkt vanmorgen maar wel warm. De temperaturen zijn altijd goed, 30+ en soms voelt het wat warmer aan en soms ook niet. Ik gedij het beste bij hogere temperaturen, 25+, absoluut niet lager. Niet getreurd, een perfecte dag om iets te ondernemen en ik wist precies wat ik wilde gaan zien. Iets nieuws, wat ik een tijd geleden op het internet had gelezen en gevonden.

Blue Bird Taxi

Ik liep richting de hoofdstraat en hield een Blue Bird taxi aan. Neem als toerist zijnde altijd een Blue Bird taxi als je op straat een taxi aanhoudt. Die rijden met een meter en je weet dan precies wat je moet betalen. Ik zei hem waar ik naar toe wilde en hij was zeer gewillig mij daar naar toe te rijden.

Ik heb een heel gesprek met die aardige man gehad. De chauffeurs van de Blue Bird taxi`s rijden voor een grote firma. Het bedrag wat de toerist moet betalen ( bijvoorbeeld 10.000 roepia = 60 eurocent) daar mogen ze zelf 30% van houden, maar ze moeten daar wel nog de benzine van betalen. Dat wil zeggen dat de firma het grote geld opstrijkt en de taxichauffeur echt maar een schijntje verdient. Deze man werk 12 tot 14 uur per dag en moet minimaal 500.000 roepia per dag verdienen wil hij rondkomen met zijn gezin.

Schoonmaakster

Zijn gezin bestaat uit zijn vrouw, een dochter van 19 die op de universiteit zit en een jongen van bijna 16 jaar die op de highschool zit. Zijn dochter heeft een bijbaantje in een restaurant en zijn vrouw heeft een baantje als schoonmaakster van een straat. Iedere morgen om 4 uur moet ze beginnen en daar krijgt ze dan 20.000 roepia voor. Hij helpt zijn vrouw iedere morgen en dan zijn ze samen in een uurtje klaar. Wij zouden ons 20.000 keer bedenken om voor 1,20 euro 2 uurtjes te moeten gaan schoonmaken. Je mag het eigenlijk niet vergelijken met ons land, maar toch:  het is hier bittere armoede. Het is echt iedere dag weer overleven.

Big Garden Corner

Ondertussen ben ik aangekomen waar ik wilde zijn, namelijk de Big Garden Corner. Deze is gevestigd in Denpasar, niet zo ver van Sanur. Het is een nieuw opgezet park en ze zijn nog steeds bezig om het uit te breiden. Het is heel leuk opgezet. De taxichauffeur was er zelf ook nog nooit geweest, dus hij liep met me mee naar binnen. Hij vond het leuk opgezet en heeft ook foto’s gemaakt. Ik trakteerde hem op een kop Bali koffie en de lieve man was helemaal in zijn sas. Hij glunderde van oor tot oor.

The Big Garden Corner is pas geleden geopend. Het park wordt op dit moment nog uitgebreid met van alles voor de kinderen en een orchideeëntuin. Er wordt veel gebruik gemaakt van gerecycled materiaal en ook is er gebruik gemaakt van lege blikjes. De entree is 50.000rph, is ongeveer 3 euro en je hebt op dit moment ongeveer anderhalf uur nodig om het te bezichtigen. Er is ook een restaurant bij waar je kunt eten en drinken. Ik vond het echt de moeite waard dit park te bezoeken. Big Garden Corner is gevestigd op de hoek van Jl.Waribang/By Pass Ngurah Rai, Desa Kesiman, Denpasar.

Warenhuis Sanur

Op de terugweg ben ik nog even bij een warenhuis in Sanur gestopt, om te kijken wat het was geworden na de overname. Eerder was hier Hardy`s gevestigd en dat was altijd best leuk om te bezoeken. Dit nieuwe warenhuis viel helaas zwaar tegen en ik was zo weer buiten. Nu ben ik toch al niet zo’n winkelmens, maar in de vakantie wil ik wel eens een keertje (uit noodzaak) winkelen. Buiten kwam ik Odji nog tegen, ik heb nog even geknuffeld met hem en nog een keer gedag gezegd. De taxichauffeur heeft me weer bij het hotel afgezet en ik heb zijn telefoonnummer gevraagd, voor het geval ik nog een keer een taxi nodig had.

Aardbeving op Bali

Ik besloot te lunchen aan het strand en daarna lekker te relaxen op een bedje bij het hotel. De bewolking was volledig verdwenen en de zon stond in zijn/haar volle glorie weer hoog aan de hemel. Heleen en Lex, al 5 jaar lieve vrienden, zijn afgelopen week hier gearriveerd en kwamen ook van het strand af. Samen hebben we lekker zitten kletsen in het water, want daar was het goed uit te houden.

Aan het strand had ik een mager, iel vrouwtje blij gemaakt met 10.000 roepia. Ze wilde me fruit verkopen, maar ik wist niet wat ik daar op dat moment mee moest. Ik gaf haar dus 10.000 roepia en vertelde haar dat ik op dat moment geen fruit nodig had. Ze was blij. Mooi, ik had mijn 2e goede daad verricht vandaag. Dan kan dan toch niets meer mis gaan zou je zeggen?

Ik was op mijn kamer om wat foto’s te downloaden tegen 5 uur in de namiddag, toen opeens het bed op en neer en heen en weer begon te gaan. Brrrr, een aardbeving. Ik deed de deur naar buiten open en ik zag Lex op een bedje liggen. Ik vroeg hem of hij iets had gemerkt…nee, hij had dus niets gemerkt. Verbeelding? Nee dus, blijkt dat het wel degelijk een aardbevinkje was van 5,5 op de schaal van Richter. Dit was de derde keer dat ik een aardbeving meemaak op Bali vanaf 2008. Geen pretje! ’s Avonds heb ik nog lekker gegeten aan het strand en daarna relaxed buiten gezeten en gekletst met wat mensen die hier ook in het hotel zitten. Het is wederom een mooie dag geweest.