Mijn kind is 10.000 kilometer verderop…

Ik gun mijn kinderen alles, echt waar. Ik gun ze de wereld, ik hoop dat ze vele mooie plekken mogen zien en prachtige mooie mensen mogen ontmoeten. Maar nu mijn kinderen groeien en groter worden, is dat hele ‘loslaten’ toch iets lastiger dan gedacht. Mijn kind is 10.000 kilometer verderop en daar heb ik het stiekem best een beetje moeilijk mee. Ik ben namelijk een beetje van het type ‘kip wat haar kuikens graag bij zich houdt’. Tuurlijk mogen ze wel een stukje bij me vandaan en zo veilig op ontdekking gaan, maar het liefst zie ik gewoon wat ze doen…

Als je naar de middelbare school gaat…

Mijn moeder is vaker naar Bali op vakantie geweest. Prachtig gebied, mooie omgeving, leuke mensen. Ik vond het leuk om de foto`s te zien als ze terug kwam. Damiën ook. Jaren achter elkaar. En geregeld zei hij: “Als ik later groot ben, dan ga ik ook naar Bali.” We waren er al over uit dat het geen backpacken zou worden. Dat vond ik niks. En hij gelukkig ook niet.

Ik vond dat prima. “Later als ik groot ben…” was nog heeeel ver weg. Maar toen het antwoord van mijn moeder “Als je van groep 8 naar de middelbare school gaat neem ik je mee.” werd, vond ik het akelig dichtbij komen. Maar ook die groep 8 was (destijds) toch nog best ver weg. Dat soort beloftes kun je dus prima vergeten. Mijn moeder niet. Die vergeet niks. En zo ging vorig jaar ineens de telefoon. “Ik kan nu vrij goedkope tickets kopen voor naar Bali. Ik zou dan in de meivakantie met Damiën kunnen gaan.” Mijn eerste gedachte? “Shit…ze is het niet vergeten!” Damiën daarentegen stuiterde door de woonkamer heen. “Yes! Ze is het niet vergeten!”

Voorpret

De voorpret kon beginnen. Zo kreeg hij met zijn verjaardag een koffer, waterschoenen en een envelopje met roepia`s. Ook een reisdagboek en een onder-water-camera zaten erbij. Mijn moeder blij, hij blij, ik misselijk. Die meivakantie kwam al aardig dichtbij…en het was pas oktober…

De laatste weken werd hij steeds nerveuzer. Nog maar eventjes en hij ging naar Bali. Het was lang vliegen. Wat moest je doen in het vliegtuig? Zou hij spelletjes meenemen? Of een boekje? En ook voor mij was het een geregel. Een koffer die ingepakt moest worden, papieren die ingevuld moesten worden waarmee ik mijn moeder toestemming gaf met mijn kind naar het buitenland te reizen, medicijnpaspoort regelen, medicatie moest mee. Ik denk dat ik alles wel 20 keer opnieuw nagekeken heb.

Daar gaan we!

De laatste paar dagen voor de vakantie begon, kon Damiën niet goed in slaap komen. Ook het eten was iets lastiger. Vlinders in zijn buik, spanning die hij er niet meer uit kreeg. Wat ga ik zien? Wat ga ik doen? En “Ik ben wel ver bij jou vandaan, mam!” Kijk, daar waren we het in elk geval over eens. We waren ver bij elkaar vandaan. En ik vertrouw mijn moeder heus wel mijn kind toe, maar toch. Mijn kind is 10.000 kilometer verderop. Als hij nu naar huis wil dan kan ik hem niet zomaar even gaan ophalen.

En nogmaals: Ik gun hem de wereld, de ervaring om aan die andere kant van de wereld te zien hoe daar de cultuur en de mensen zijn. Maar het blijft toch je kind, hé? Loslaten is gewoon lastig…

Ben jij ook zo`n moederkloek?