Te vroeg geboren kindje

Vandaag ben ik 34 weken zwanger van onze zoon. Natuurlijk hopen we dat hij nog lekker een paar weekjes blijft zitten. We moeten nog wat dingen afmaken, ik wil nog een aantal dingen regelen voor hij geboren gaat worden en zo wordt ons to-do lijstje steeds korter. Toch hik ik tegen een bepaald aantal weken aan. Daelyn is namelijk een te vroeg geboren kindje. En ergens laat dat idee me niet los. Want wat als ons menneke ook besluit eerder te komen?

Inhoudsopgave

Prematuur

Kinderen die voor de 37e week geboren worden noemen ze prematuurtjes. Daelyn was een prematuurtje en maar een klein kindje. 46 centimeter en 2550 gram. Ze viel in het niets tegenover Damiën die bij zijn geboorte voldragen was en 50 centimeter lang was en 3480 gram zwaar. Een behoorlijk verschil, zeker in gewicht. Nu moet ik eerlijk bekennen dat ik tijdens de zwangerschap van Daelyn vrijwel continu in angst heb geleefd. Na 2 miskramen durfde ik me niet goed te hechten aan haar en was elke dag die ik nog zwanger was er eentje.

Stuit

Daelyn bleek in stuit te liggen en daar baalde ik behoorlijk van. Aangezien ik nog niet helemaal op het eind liep, zou ze natuurlijk nog wel kunnen draaien maar hoe verder de zwangerschap vorderde hoe kleiner die kans werd. Uiteindelijk voelde ik op een avond dat er vanalles in mijn buik gebeurde. Je zag ook echt mijn hele buik bewegen. Zou ze dan toch gedraaid zijn?

Die maandag erna had ik een afspraak in het ziekenhuis voor een echo. Wonderbaarlijk genoeg lag onze dame inderdaad met haar hoofdje naar beneden. Niet ingedaald, maar ik moest dus nog eventjes en dat zou vast goed komen. Wel moest ik er rekening mee houden dat we maar een klein kindje zouden krijgen. Volgens de metingen op dat moment mochten we blij zijn als ze 2 kilo zou wegen zou ze nu geboren worden. Maar gelukkig moest ik nog eventjes, zo stelde de echoscopiste me gerust.

Gebroken vliezen

Voor het eerst tijdens de zwangerschap kreeg ik een soort rust over me heen. Ons meisje lag goed, ze zou nu niet meer zo snel kunnen draaien. Met mij ging het goed, ons kindje groeide verder goed, alles was gewoon…goed. We besloten de klossen te gaan halen om ons bed thuis omhoog te zetten voor de thuisbevalling. Dan was dat maar vast gedaan.

Eenmaal thuis heb ik gekookt en hebben we gegeten. Het was een koude oktoberavond en ik had wat last van mijn zwangerschapsbroek die niet meer zo lekker zat. “Dan trek je toch lekker je pyjama aan?” zei Dave. Het was rond de klok van 6 uur en ergens had hij wel gelijk. Wie zou er nu nog komen? Lekker douchen, pyjama aan, nog even met Damiën op de bank een filmpje kijken en op tijd naar bed. Strak plan.

Eenmaal boven voelde ik ‘iets’ weglopen. Ik wist meteen dat het vruchtwater moest zijn en riep Dave dat hij naar boven moest komen. Hij belde de verloskundige die direct kwam kijken. Het kindje was niet ingedaald, ik mocht niet meer lopen. Mijn moeder kwam Damiën ophalen en bracht hem naar mijn oma. En ik? Ik moest met een ambulance naar het ziekenhuis.

In die ambulance kwam bij mij het besef. Ik herkende de broeder in opleiding als iemand die vroeger bij me gewerkt had tijdens mijn weekendbaantje. Ik probeerde op te vangen wat de broeders bespraken, wat ze over me te zeggen hadden, en voelde ondertussen kleine beetjes vocht weglopen.

01

In het ziekenhuis

In het ziekenhuis werd ik aan de monitor gelegd. Ik heb er een paar uur aangelegen maar had geen weeën. Ik was teleurgesteld en bedacht me dat ik het niet fijn zou vinden om hier nog 5 weken in het ziekenhuis te moeten liggen. Bovendien had ik er geen moment bij stil gestaan dat het kindje geboren moest worden als de vliezen eenmaal gebroken waren.

Die nacht lag ik aan het infuus. Ik kreeg antibiotica en ik wist eigenlijk niet waarom. Ondertussen was er van mijn buik weinig over. Ik was 20 kilo aangekomen, maar op dat moment zag je niet eens aan mij dat ik zwanger was. Ik had alleen nog maar een klein bolletje. En dat bolletje was mijn kindje. Vragen bleven komen. Droogt ze niet uit nu mijn vliezen gebroken waren? Is er nog wel vruchtwater? En hoe zou ze er uit zien? Een klein skeletje, amper 2 kilo had de echoscopiste gezegd. Ik kon er niet van slapen.

Inleiden

De volgende ochtend kwamen de artsen. Ik kreeg het maar voor de helft mee. Mijn bloed was niet goed, daarom die antibiotica. En we zouden naar de verloskamer gaan want het kindje moest gehaald worden. Toen kwam ook pas het besef dat ik geen 5 weken meer zwanger zou zijn, maar dat ons meisje die dag geboren zou worden. Gezien de snelheid waarmee Damiën geboren was, zou ik haar vast al over een uur of 2 in mijn armen hebben.

Dat feest ging niet door. Ik werd ingeleid en dat is toch heel anders dan een bevalling die op natuurlijke wijze op gang komt. Ik had 1 centimeter ontsluiting toen ze begonnen om half 9 in de ochtend en de weeën kwamen niet echt op gang. Niet zoals ik verwacht had. Toen de zuster rond de klok van 3 uur kwam kijken had ik pas anderhalve centimeter ontsluiting. Say whut?! Een halve centimeter in ruim 6 uur? Pff, in dit tempo lag ik er over 4 dagen nog! Ik zag in mijn ooghoek nog dat ze op wat knopjes drukte maar dat was het dan ook.

Weeënstorm

En ineens begon het. Ik kreeg een heftige weeënstorm die ik niet meer kon opvangen. Ik mocht nog steeds alleen maar plat blijven liggen en lag aan allerlei infuusjes en kabeltjes dus ik kon ook geen kant op. Waar ik altijd heb geroepen dat ik nooit een ruggenprik zou willen, riep ik nu huilend om diezelfde ruggenprik. Ik wilde niet meer, het deed zoveel pijn. Om iets voor half 4 kwam er een zuster kijken. “Geef me iets!” riep ik. Ze zei dat ze eerst wilde kijken hoeveel ontsluiting ik had. “Mooi, 9 centimeter! We kunnen beginnen!” Ik was verbaasd. In nog geen half uur tijd van anderhalve centimeter naar 9 centimeter?

De rest ging snel. Toen ik eenmaal mocht beginnen met persen was ons meisje in 2 persweeën geboren. Ze werd op mijn buik gelegd. Klein, heel klein, maar geen skeletje. Ze bleek 2550 gram te wegen en moest direct de couveuse in waar ze uiteindelijk 2 dagen heeft gelegen. Daarna mocht ze lekker bij mij op mijn kamer liggen. Uiteindelijk hebben we 10 dagen in het ziekenhuis gelegen en toen mochten we naar huis.

Lees ook: Prematuur kleding

prematuur

Alles goed

Van ons prematuurtje merk je vrij weinig. Ze is wat sneller verkouden en heeft iets sneller last van haar luchtwegen maar ik weet niet of dat met haar vroeggeboorte te maken heeft. Ze is nog 1 keer op controle geweest bij de kinderarts, maar daarna heeft ze geen ziekenhuis meer van binnen gezien. De bevalling is nog steeds een nare herinnering voor mij. Het is totaal niet gegaan zoals ik in mijn hoofd had. Toch kan ik het tijdens deze zwangerschap allemaal wat meer los laten. Ik heb geen angst voor het ziekenhuis en besef heel goed dat je geen controle hebt over je zwangerschap en bevalling. Hoe graag je dat ook zou willen.

Judith heeft ook een te vroeg geboren kindje. Ze bleek draagster te zijn van de GBS bacterie en beviel daarom te vroeg.

Met hoeveel weken is jouw kindje geboren?

Laura

Mijn naam is Laura, bouwjaar 1982, getrouwd met de liefste van de wereld en moeder van 3.

5 thoughts on “Te vroeg geboren kindje

  1. De oudste is met 39 weken geboren, de tweede met 33 weken, de derde met 33 weken en de 4e met 35 weken…
    Allen in het ziekenhuis van Roermond, ofschoon ik met de 4e nog met de ambulance naar Maastricht ben geweest voor weeënremmers met 31 weken…

  2. Best spannend dan nu. 34 weken je denkt natuurlijk dan toch terug aan de bevalling van je dochter. Hopelijk blijft de kleine man nog even zitten!
    Onze 1e is geboren met 30 weken (1235gr 38cm) Wat de reden was, nooit achtergekomen. Door juist handelen van de verloskundige ben ik naar het ziekenhuis gegaan, had ze een week willen aankijken… was het anders afgelopen. Een gezonde dochter van 5,5 jaar nu (nog steeds een kleintje 105 cm en 15 kg)
    En de 2e kwam met 39 weken. Mede door medicatie, extra controles en rust.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *