Met drie kinderen in huis is er altijd wel iets gaande. Een ongeluk zit in een klein hoekje en de spoedpost is inmiddels bekend terrein voor ons. Zo zaten we de afgelopen jaren al voor een acute blindedarmontsteking, een breuk in een vinger en tweedegraads brandwonden in het ziekenhuis. Deze week was het de beurt aan Daelyn om voor het eerst op de spoedpost te belanden.
Inhoudsopgave
Helpen koken
Daelyn vindt het gezellig om mij te helpen in de keuken. Samen koken en een beetje vertellen over de dingen die ze gedaan heeft die dag. Daelyn heeft 1 dag in de week paardrijles op een niet zo hele gunstige tijd. Meestal zorg ik dat het eten dan op tafel staat als ze thuiskomt, maar ze wilde echt ontzettend graag mee helpen. Ik beloofde haar dus dat ik alles zou voorbereiden en dat ze het dan mocht afmaken. Dat vond ze goed.
Toen ze thuiskwam stond haar gezicht niet heel vrolijk. Ik besloot er weinig aandacht aan te schenken (ik dacht dat ze wellicht een beetje boos was vanwege iets dat gebeurt was) en vroeg haar naar binnen te komen zodat we snel konden beginnen met koken. Ze stapte op het krukje en gooide boter in de pan. Vervolgens ging ze op de grond zitten. “Wat doe jij nou?” vroeg ik verbaasd. Ze zei niks en keek me alleen maar aan. Dave was ondertussen naar de woonkamer gelopen waar Landon zijn aandacht helemaal opeiste. “Nou. Kom op. Kook je nog mee of heb je geen zin?” vroeg ik. Ze stond weer op en ging verder met koken. Maar een paar minuten later ging ze weer op de grond zitten. Niks voor haar.
Misselijk en hoofdpijn
Eenmaal aan tafel at ze niks. “Wat is er nou?” vroeg ik. Ik zag dat ze wat bleekjes was en dacht dat ze griep kreeg. “Ik heb hoofdpijn.” zei ze en ik zag een traantje in haar ooghoek verschijnen. “Zo hard ben je toch niet gevallen?” vroeg Dave. “Ben je gevallen?” vroeg ik haar. Ze knikte. “Van mijn paard.” Dave vertelde ondertussen het verhaal want uit Daelyn kreeg ik weinig informatie. En dat is vreemd aangezien ze een echte kletskous is. “Mag ik op de bank gaan liggen?” vroeg ze zachtjes. Ik knikte en kon haar vanaf de eetkamertafel in de gaten houden.
Na een kwartiertje liep ik naar haar toe. “Hoe voel jij je?” Ze begon steeds pipser te zien. “Ik heb hele erge hoofdpijn en ik ben misselijk. Ik ben bang dat ik moet spugen.” Ik besloot het zekere voor het onzekere te nemen en een emmertje bij haar te zetten. Dave belde ondertussen de huisartsenpost om wat informatie in te winnen. Ze wilden haar toch graag even zien.
Naar de huisartsenpost
Een half uurtje later zaten we in de auto richting het ziekenhuis. Daelyn zei weinig. Ik hoorde alleen af en toe “ik ben misselijk.” op de achterbank. Gelukkig was er weinig verkeer op de weg en konden we zo doorrijden. Ook bij de huisartsenpost hoefden we niet lang te wachten. Binnen een paar minuten zaten we bij de arts die haar goed onderzocht. Ze besloot ons met een wekadvies naar huis te sturen. Maar mocht er iets veranderen in haar situatie, bijvoorbeeld dat ze zou overgeven of zich nog slechter voelen, dan moesten we direct bellen.
Eenmaal thuis ging het vrijwel direct mis. Ze kon nog net het aanrecht halen en gaf over in de eerste de beste pan die ze te pakken kreeg. We belden de huisartsenpost dus maar weer op. “Kom maar direct deze kant op.” werd er gezegd.
Ik besloot het zekere voor het onzekere te nemen en gooide onze pyjama`s in een tas. Mocht het zo zijn dat we daar moesten blijven dan hoefden we geen oppas voor de jongens te regelen zodat Dave onze spullen kon komen brengen.
Slapen in het ziekenhuis
Opnieuw werden er allerlei onderzoeken gedaan. Daelyn liet alles maar gebeuren. Uiteindelijk gaven de artsen aan dat ze haar liever een nachtje ter observatie hielden. Rond half 11 die avond kwamen we op de kinderafdeling aan. Ook daar waren weer enkele onderzoeken die gedaan werden en vragen die gesteld werden. Ook werd tegen Daelyn gezegd dat ze haar om de twee uur kwamen wakker maken. Ze moest een codewoord verzinnen waar ze haar dan naar zouden vragen.
Nadat de zusters weg waren gaf ze aan dat ze eigenlijk toch wel honger had. Logisch, ze had niks gegeten met het avondeten en wat ze die dag binnen had gekregen had ze ook weer uitgespuugd. Ik vertelde haar dat ze op het belletje mocht drukken en dan aan de zuster kon vragen of ze een boterham mocht. Zo gezegd, zo gedaan. Rond middernacht zaten we samen aan de boterhammen.
Spannend
Nadat de zuster alle lichten had uitgedaan pakte ze mijn hand vast. “Ik vind het wel spannend allemaal in het ziekenhuis, mama.” zei ze zachtjes. “Dat is het ook.” gaf ik als antwoord. Ik besloot om de avond nog even met haar door te nemen. Wat was er eigenlijk gebeurd? Hoe voelde ze zich daarbij? En hoe ging het nu? Wat kon ze verwachten van de nacht en de volgende ochtend? Daarna viel ze iets geruster in slaap.
Ze werd inderdaad om de 2 uur wakker gemaakt. Haar codewoord kon ze goed onthouden. De volgende ochtend na het ontbijt kwam de kinderarts naar haar kijken. Ze bleef last houden van hoofdpijn en misselijkheid maar dat kon nog wel even aanhouden. Ze bleef ook pijn houden in haar zij en dat zorgde ervoor dat de kinderarts toch even haar urine wilde checken. Deze bleek uiteindelijk goed te zijn en dus kwam de chirurg nog even naar haar kijken. Ook hij gaf groen licht om naar huis te gaan. De pijn die ze aangaf zou waarschijnlijk van de val komen. Ze was een beetje beurs.
Terug naar huis
Eenmaal thuis gaf ze aan behoorlijk moe te zijn. Logisch, na zo`n avond en nacht. Ze parkeerde zich dus lekker op de bank met Max. Ze vertelde Dave over de leuke dingen die ze gedaan had in het ziekenhuis. Zo mocht ze in de speelkamer spelen en kwamen de Cliniclowns op visite.
De hoofdpijn en misselijkheid werd wel iets minder maar houdt nog steeds aan. Ze heeft blijkbaar toch een behoorlijke smak gemaakt. Deze week is ze dus gewoon thuis en ook daar merk ik aan haar dat het met ups en downs gaat. Ze wil graag iets doen maar gaat ook snel weer liggen. Ik heb haar gezegd goed naar haar lichaam te luisteren en dat doet ze tot nu toe prima.
Hebben jouw kinderen wel eens in het ziekenhuis gelegen?
