Met voetbalspelers het veld oplopen

Afgelopen vrijdag hadden de kinderen een spannende avond. Ze waren namelijk uitgekozen door het Ronald McDonald huis in Maastricht om met voetbalspelers het veld op te lopen tijdens de voetbalwedstrijd van MVV Maastricht tegen FC Eindhoven. En dat vonden ze natuurlijk hartstikke spannend. Ik ook trouwens. 😉

Ronald McDonald huis Maastricht

Toen Damiën geboren werd in oktober 2006 hadden we nooit verwacht welk medisch pad we zouden gaan bewandelen. We waren trotse, jonge en onzekere ouders en hadden nooit verwacht dat een klein blaasje op zijn rug zulke gevolgen zou kunnen hebben. In augustus 2008 zou hij geopereerd worden. Ik hoorde van de artsen dat wij in het Ronald McDonald huis zouden gaan logeren. Hoe zoiets in zijn werk ging wist ik niet. Ik wist wanneer Damiën geopereerd zou worden en belde dus ook op om een kamer te reserveren. Maar zo werkte dat natuurlijk niet. Op de dag van de opname konden we met de papieren naar het huis komen en zou een kamer geregeld worden.

Het is vreemd hoe goed ik me alles nog herinner van die 2 weken dat we daar hebben geslapen. De klap van de deuren die dichtgingen, vaak vroeg in de ochtend, laat in de avond of soms wel midden in de nacht. Het koken wat ik midden op de dag deed. En dan vaak genoeg voor 2 of 3 dagen zodat ik er weinig omkijken meer naar had. Even alleen op mijn kamertje zitten op dat bed met het witte dekbedovertrek. Door het raam zag ik het ziekenhuis. En ouders. Ik herinner me geen gezichten, wel verhalen. In die 2 weken dat wij er verbleven zijn er 3 baby`s gestorven. Ik vond het onwerkelijk.

Voor de tweede keer in het huis

Na die eerste operatie ging het goed met Damiën. Helaas merkten we na 9 maanden al een terugval, maar een tweede operatie hebben we nog jaren kunnen uitstellen. In de tussenliggende jaren gebeurde veel. Zo kreeg hij een rolstoel omdat hij zijn energie moest gaan verdelen. Op school kreeg hij aangepast meubilair. Allemaal kleine dingetjes die ons stukje bij beetje lieten beseffen dat we een chronisch ziek kind in huis hadden. In augustus 2014 was het zover. Hij zou weer geopereerd worden. Dit keer was hij ouder, alweer 7, en hadden we Daelyn van 4 bij ons. Hoe doe je dat? Hoe regel je dat? En hoe zorg je ervoor dat je andere kind gewoon haar leven doorleeft als jij in het ziekenhuis bent?

Het was niet makkelijk. We lieten haar gewoon dagen naar school gaan. Dat betekende dat ze bij oma moest blijven slapen. En wij moesten meer op en neer rijden. Ze zat nog in groep 1 dus het was makkelijk om haar mee te nemen, ze was immers nog niet leerplichtig. Ze was lief en zorgzaam voor Damiën. Haalde speelgoed en dvd`s in de speelkamer voor haar broer omdat hij zijn bed niet uit mocht. Maar ging ook met mij of Dave op de fiets (die we konden lenen bij het Ronald McDonald huis) naar de supermarkt of een stukje fietsen. En dan dat grote bad! Ze vond het heerlijk! Ik was hartstikke bang dat ze er een trauma aan zou overhouden, maar niks was minder waar. Ze zag haar broer en niet allemaal die slangetjes, toeters en bellen rondom hem. Ook dit keer was het Ronald McDonald huis een veilig thuis waar geen ziekenhuis-gevoel was.

Lees ook: Daelyn is een brusje

Wie gaat er mee met spelers het veld op tijdens een voetbalwedstrijd?

Die vraag zag ik voorbij komen op de Facebookpagina van het Ronald McDonald huis. Damiën en Daelyn zijn inmiddels 12 en 9 maar nog dagelijks hebben we met Damiën zijn ziekte te maken. En dat zal ook nooit overgaan. Chronisch ziek zijn is niet makkelijk, maar dit soort momenten maakt dat je het allemaal even vergeet. Dat je even gewoon kind kunt zijn.

Ik stuurde Margo dus een mailtje om meer informatie te vragen. Tot welke leeftijd mochten ze mee het veld op bijvoorbeeld. Ik kreeg een mailtje terug dat Damiën en Daelyn allebei hartstikke welkom waren om mee te gaan. Toen ik het ze vertelde, waren ze niet te houden. Met spelers het veld op?? Hoe tof is dat?! En dan ook nog naar de wedstrijd kijken? “Ik heb nog nooit een wedstrijd in het echt gezien. Dat is echt super speciaal!” zei Daelyn.

Lees ook: Op vakantie bij Villa Pardoes!

MVV Maastricht

Afgelopen vrijdag gingen we dus op weg naar MVV Maastricht. Twee zichtbaar nerveuze kindjes zaten op de achterbank. Eenmaal aangekomen bij het stadion, mochten ze met een begeleider van het Ronald McDonald huis mee. Ze gingen naar de kleedkamers en daar zouden ze wachten om met de voetballers (die nog op het veld aan het trainen waren) mee het veld op te gaan.

Na ruim een half uur was het zover. Daar kwamen de voetballers, met 25 kinderen, het veld oplopen. De presentator vertelde over deze 25 kanjers die al zoveel hadden moeten doorstaan en hun namen werden omgeroepen. Ik zag de kinderen zwaaien en bij mij kwamen de tranen. Ik dacht terug aan die periodes in het Ronald McDonald huis. Aan mijn kind daar in het ziekenhuis. Aan het verdriet, de pijn en de onmacht. En aan het feit dat het tegenwoordig zo goed geregeld is met zo`n Ronald McDonald huis.

Zo`n lieve voetballer!

De wedstrijd begon en de kinderen werden netjes afgeleverd op de tribune. Om mij heen zag ik lachende ouders die hun kanjer knuffelden en kinderen met een hele grote glimlach op hun gezicht. Ook mijn kinderen. Hun ogen straalden en de verhalen kwamen. Damiën was snel stil en zat vol spanning naar de wedstrijd te kijken. Daelyn vertelde honderduit. “En mijn voetballer, die met mij het veld opliep was niet van MVV maar van Eindhoven. Maar hij was zo lief! Hij wist volgens mij dat ik het wel een beetje spannend vond. Hij hield mijn hand vast en gaf me een aai over mijn haren. Kijk! Daar rent hij! Nummer 35 is het! Ik sta alleen niet met hem op de foto. Dat is wel een beetje jammer.”

Ze hebben genoten, die twee van mij. Daelyn was in de auto snel vertrokken maar Damiën vertelde honderduit. “Het is echt tof om eens een echte wedstrijd te zien. Misschien kunnen we nog eens een keertje gaan kijken, mam. Jeetje, ik zit echt vol adrenaline, zo spannend vond ik het. Ik weet niet of ik straks kan slapen, hoor!” Eenmaal thuis duurde het inderdaad nog een tijdje voor hij sliep. Maar wat hebben ze genoten, die 2 van mij.

Bedankt Ronald McDonald huis Maastricht, MVV Maastricht en FC Eindhoven voor deze bijzondere avond.